In mijn portretfotografie probeer ik zoveel mogelijk bepaalde emoties "te vangen" en te laten zien in een opname en die vervolgens te begrijpen. Toch geeft het ook een dubbel gevoel. De opnamen hebben een soort voyeuristische inslag, je neemt een kijk in iemands emoties. Daarnaast betreedt je soms gebieden als toerist, waarvan je moet afvragen of de komst van toeristen niet zal leiden tot een mate van ontwrichting in het leven van deze mensen. Het liefst zou ik onzichtbaar en onhoorbaar willen zijn, niet interveniërend in iemands leven. Hier een Asli moeder en kind in hun eigen wereld, in hun eigen verbondenheid, voor hen ben ik er niet.