7 en 8 december: Vientiane
Vientiane
Laos
Montsemario
7 en 8 december: Vientiane
7-8 december: Vientiane
Na een zeer lange reis komen we dan eindelijk aan in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Bij aankomst moeten wij eerst een visum aanvragen. Hierbij krijgen wij meteen een flashback aan Boliviaanse effictiviteit. Aan een man geef je het zojuist ingevulde formulier, die controleert dit en schuift dit door aan meneer nummer 2 die het visumkaartje invult. Zodra dit is gebeurd, kun je betalen voor je visum bij meneer nummer 3, geweldig! Vervolgens paspoortcontrole. Je moet niet denken dat je je paspoort kunt opbergen zodra je de velbegeerde stempel binnen hebt, want 5 meter verderop word je paspoort opnieuw gevraagd! Anyway, eenmaal bij de koffers blijkt dit een heel erg klein vliegveld te zijn, we staan binnen no-time buiten! Hoewel we normaal gesproken avontuurlijk de bus zouden hebben genomen naar de stad, nemen we toch maar de taxi naar ons hotel (Montse voelt zich niet helemaal lekker en we zijn beiden erg moe). De taxirit is ook weer een avontuur op zich en we komen meteen in de " relax" modus van Laos. De taxi brengt ons in volle snelheid (dat blijkt hier maar liefst 30 km/h te zijn!) naar ons hotel. Eenmaal daar gaan we snel even een hapje eten en snel slapen! De volgende twee dagen hebben we lekker rustig aan gedaan (We hadden onszelf beloofd niet Alle tempels en bezienswaardigheden te bekijken). De eerste dag hebben we enorm uigeslapen (11u) en hebben we de topbezienswaardigheid van deze stad bekeken Pha That Luang, een soort van gouden toren/tempel. We zijn er nog niet helemaal achter waar het voor dient, aangezien je niet naar binnen kunt en het meer een soort van toren is, maar wel mooi! Op de terugweg zijn we langs een enorm mooie tempel gekomen waar een enorm, liggend, gouden buddhabeeld op het gras lag, erg grappig! Op de weg terug zijn we naar het COPE visitor Centre gegaan (Cooperative Orthotic & Prosthetic Enterprise), een centrum waar ze kunstledenmaten maken voor de vele mensen die hun ledematen hebben verloren en waar deze mensen revalidatietherapie krijgen. Erg interessant om over te lezen en verschikkelijk om te bedenken dat er nog steeds mensen gewond raken doordat in een groot deel van Laos nog onontplofde bommen liggen die de Amerikanen (who else!?) hier hebben gedropt tijdens de Vietnam-oorlog.
's Avonds hebben we van een
heerlijke maaaltijd genoten in een tentje op straat waar je niet zou gaan zitten als die niet in de lonely planet zou staan. Heerlijk gekruide noodles! Op onze tweede dag hier zijn we naar het Buddha Park geweest, buiten het centrum. Hiervoor namen we voor het eerst de lokale bus. De drukte op het busstation doet ons weer een beetje aan de chaos in Bolivia denken. Overal mensen die kriskras door elkaar lopen. Bussen die bij het opstarten al de andere bussen proberen in te halen. Totale chaos.Eenmaal in de bus en aangekomen bij de Frienship Bridge tussen Laos en Thailand, blijkt dit de laatste stop te zijn van de bus. Dat betekent dat we het laatste stukje met de Tuk Tuk zullen moeten afleggen. Geweldige ervaring, we worden helemaal heen en weer geschud, gaan over stoffige weggetjes en zien fantastische taferelen als matrassen die verplaatst worden op een brommer! Eenmaal bij het Buddha-park valt dit een beetje tegen. Er zijn wel een groot aantal grote buddha- en hindoebeelden die bepaalde scenes van die religies uitbeelden, maar het is iets minder indrukwekkend dan wij hadden verwacht. Op zich wel een leuk uitje! In de middag/avond zijn we nog naar Patuxai gegaan, de " Arc de Triomphe" van deze stad, maar dan anders (lees: minder mooi, in asfaltkleur).
Morgen nemen we alweer de bus naar Vang Vieng, het zijn heerlijk ontspannende dagen geweest.
Iets over de Laotianen.
Ze zijn vriendelijk. Gewoon, normaal. Als we ze met de Viatnamezen vergelijken, blijft ons opvallen hoe zachtaardig en weerbaar de Vietnameze vrouwen overkwamen.
Relaxed is het andere woord. Het verkeer is rustig. Ze lopen rustig. Ze zoeken weinig contact. Hun Engels is wel slechter dan die van de Vietnamezen, maar beter dan die van Chinezen.
En, gewoon, vriendelijk.
En ander volk die ons opgevallen is: de Fransen! Daar zijn er veel van! En niet alleen avontuurzoekende twingers, maar ook hippies van 40 en 50+! Montse en ik zijn zijn onze pensioenplannen aan het heroverwegen... ;)
Foto's
