Het was een onvergetelijke ervaring om terecht te komen in deze hill tribe aan de oever van de Nam Ou. Op twee uur varen van Nong Khiaw ligt dit pittoresk dorpje. Je kan er enkel geraken te boot en er is pas enige vorm van elektriciteit sinds 2016. De bewoners zijn half Cambodjaans en half Laotiaans. Hier heb ik voor de eerste keer puurheid in zijn uiterste vorm gezien. We communiceerden zonder woorden; de oprechtheid straalde van hun gezichtsuitdrukkingen. Het was een intens gevoel om deze onaangetaste integriteit van zo dichtbij te kunnen beleven. Op deze plek kom je tot besef van hoe verwend wij zijn. We zouden ontzettend veel kunnen leren van hun onwetendheid. De mensen hier kenden immers geen materieel geluk. Ze maakten hun geluk zelf; zo damden de kindjes met de schil van noten die ze vonden in het veld. Het was prachtig om te zien hoe tevreden ze waren met de kleinste dingen. Zo zorgeloos, zo oprecht. Ik denk vaak terug aan het meisje op de foto. Zal zij ooit de wereld in trekken en andere culturen leren kennen? Zal zij ooit de kans krijgen om naar een school te gaan? Zal zij later leven van rijstteelt of zal ze naar de stad trekken? Zal ze überhaupt ooit de mogelijkheid krijgen om met de boot te varen naar het dichtstbijliggende dorp?
Hoe dan ook; een onderdompeling in hun levenswijze is een échte eye-opener.