Een hond als gids
Noord Laos
Laos
JaccoenLaurie
Een hond als gids
Vroeg in de ochtend zitten we aan het ontbijt. Terwijl we langzaam een Laotiaanse interpretatie van French toast uitproberen, genieten we van het zicht op de enige straat in het hele dorpje. Het maakt niet uit welke kant we op kijken; overal gebeurt wel wat. Zowel voor ons als achter ons spelen kinderen op straat, op het kruispunt naast het restaurantje vechten drie honden en in de verte zien we de motorboten op de rivier. De French toast valt in de smaak en we vragen ons af hoe het gevecht van de honden zal aflopen. Het verhaal van een vriend die in Thailand werd aangevallen door een groep honden spookt nog door onze hoofden.
Gisteren zijn we vanuit Luang Prabang in Laos langs en over de rivier naar Muang Ngoi gereisd. Muang Ngoi is een prachtig primitief dorpje wat voor veel toeristen en backpackers (nog) geen must see is. Er is maar één straat, eigenlijk een dirt road, en auto’s komen hier niet. Soms komt er een vrachtwagentje langs om wat spullen te brengen, de rest gaat via de rivier.
De eigenaar van het guesthouse vertelt ons waar we goed kunnen wandelen. Hij raadt ons aan om een nog primitiever dorpje te bezoeken en verder te genieten van de omgeving.
Niet veel later gaan we met een goed gevulde maag op weg. We nemen de enige weg die het dorpje uit gaat. Na nog geen vijf minuten merken we dat we gevolgd worden een hond die we eerder hebben zien vechten op straat. De hele tijd loopt hij om ons heen terwijl wij hem goed in de gaten houden. Soms raakt hij even afgeleid door iets aan de kant van de weg en dan hopen we dat hij daar achter blijft en ons met rust zal laten. Helaas, hij blijft ons vrolijk volgen, dus met wat stenen in onze handen vervolgen we onze weg.
Om de nare gevoelens een beetje te onderdrukken, besluiten we de hond Flip te noemen. Hij lijkt niet agressief en vindt het leuk om mee te lopen. Langzaamaan beginnen we onze metgezel te accepteren en roepen we hem zelfs als hij weer afgeleid wordt en even achterblijft. We raken aan hem gehecht.
Na een tijdje komen we bij een soort afslag terecht. We kunnen kiezen voor een wandelpaadje door een redelijk dichtbegroeid stukje jungle of de weg waar we al op lopen. Op een bordje dat naar het kleine wandelpaadje wijst, staat een dorpje aangegeven. Als we ons tussen de takken door beginnen te werken haalt Flip ons weer in. Blijkbaar is hij het met onze keuze eens.
Niet veel later komen we bij een riviertje. Een bruggetje is er niet en Flip staat aan de overkant. Even lijkt het alsof we natte voeten gaan krijgen, maar Flip loopt een stuk langs de rivier en leidt ons naar een boomstam. We gaan weer verder en lopen wat vertraging op doordat we takken moeten ontwijken. Nog geen kwartier later stuiten we op het volgende probleem: het pad splitst zich in drie richtingen en Flip is nergens te bekennen. Tijdens een uitbundige discussie over wie het beste richtingsgevoel heeft, zien we Flip enthousiast uit een van de paadjes komen. Het is alsof hij ons komt halen, want zodra hij ons ziet staan stopt hij, kijkt hij ons even aan en draait zich dan weer om. We besluiten om achter hem aan te lopen. Dat blijkt een goede keuze, want niet veel later komen we de jungle uit en staan we in een gigantisch veld. In de verte zien we wat runderen en het dorpje.
We komen dichterbij de runderen, maar hoeven niet door de kudde heen, want het dorpje ligt wat verder naar links. Terwijl wij rechtstreeks richting het dorpje lopen, gaat Flip gefascineerd op onderzoek uit bij de kudde. Terwijl we hem roepen, merken we dat de runderen wat minder gecharmeerd zijn van Flip. Ze beginnen achter hem aan te rennen en Flip komt onze kant op! Na een kort sprintje houden de runderen er gelukkig mee op en kunnen we het laatste stukje naar het dorpje lopen.
We kwamen aan bij het enige restaurantje in het dorpje. Stroom was hier nog niet, maar we zagen wat kabels, dus het zal niet lang meer duren. In het restaurantje bestelden we rijst met vlees, maar vlees had de eigenaresse niet, dus ze vroeg of we rijst met groente lustten.
Drie kwartier later hadden we genoeg rijst met blaadjes groente gegeten en een lauwe cola gedronken. Het was heerlijk, zo ongecompliceerd! Toen we wilden afrekenen zagen we dat we alleen een briefje van omgerekend €5,00 hadden. De eigenaresse had geen wisselgeld, dus ze mocht het houden. Natuurlijk begrepen we dat dat voor haar veel geld was.
Haar reactie was onbetaalbaar! Blozend wees ze alles in het restaurant aan. “Take anything, please!” We namen een blikje cola mee voor onderweg, maar dat vond ze niet genoeg. Vragend wezen we naar de camera en toen naar haar zoontje, dat de leftovers van onze rijst aan het eten was. Dankbaar en enthousiast knikte ze, dus we schoten wat foto’s van haar lieve zoontje (zie foto “Het zoontje”).
Toen we onze weg wilden vervolgen lag Flip, die bij aankomst meteen op de dorpshonden afrende om te spelen, kwispelend op ons te wachten. We wilden nu via de “grote” weg terug. Dit was een mooie route langs de bergwanden met prachtige uitzichten over de vallei waar we op de heenweg doorheen waren gelopen. Halverwege kwamen we een andere grotere beek tegen. Dit keer was er geen weg omheen, dus we moesten toch nog natte voeten halen.
Na nog een paar uur lopen kwamen we weer in het dorpje en bleef Flip in de buurt van het restaurantje op straat. Na een heerlijk verfrissende douche besloten we om even bij de rivier te gaan kijken naar alle zwemmende kinderen. Toevallig was Flip daar ook en hij kwam meteen weer naar ons toe. Wat een geweldige hond! Zonder hem hadden we zeker niet zo’n fantastische dag gehad.
Foto's
