Het contact met de monniken in Luang Prabang in Laos was erg indrukwekkend. De sfeer rondom het klooster en de tempels was zo vredig en kalm. Daarbij waren zowel zij, als ook wij, erg benieuwd naar elkaars achtergrond, de verschillende ervaringen en gedachten over de wereld en de toekomst. Al met al hebben we heel wat tijd met hen doorbracht, al zittend aan tafeltjes, op muurtjes of de klooster trappen.Toen wij op de dag van vertrek op weg waren naar ons ontbijt in het centrum riep één van hen ons vanuit het raam van het slaapvertrek.”Hij moest nog even iets voor ons halen”.Wij betraden het complex waarna hij ons in rituele vorm een klein geel geluksbandje ombond. Mij mocht hij niet aanraken en dat voorkwam hij ook heel zorgvuldig, terwijl hij ‘het gebed van de voorspoedige reis’ er hardop bij uitsprak. Ik kreeg een brok in mijn keel en denk nog vaak terug aan deze ‘jongen van het gele bandje’ die daar hard aan het studeren is voor een mooie toekomst in- of buiten het klooster. Het bandje heb ik twee weken later thuis voorzichtig ontknoopt en in mijn nachtkastje gelegd.