Kilometers vreten door Kazachstan

Door: Jeroenkleiberg

Geplaatst op Jul 19, 2019

Met een wazig gevoel in mijn hoofd word ik langzaam wakker. Ik doe een aantal pogingen om mijn ogen te openen en langzaam maar zeker krijgt mijn wereld weer betekenis. Ik lig in een bed onder een dunne deken met een motief van roze rozen en een logo van Chanel. Ik herinner me weer dat ik gisteren na een lange fietsdag door de bergen, vermoeid maar tevreden in een toeristische enclave aan een mooi meer terecht was gekomen. Het is voor het eerst dat ze hier een fietstoerist zien en dat moet natuurlijk worden gevierd.

Al snel staat er een fles Kazachse cognac op tafel, die best wel rap wordt gevolgd door een tweede en een derde. Blijkbaar vond ik het op een gegeven moment verstandig mijn bed op te zoeken om mijn vermoeide en benevelde lichaam op een bed met roosjes uit te strekken. Nu ik dit weer samenhangend kan herinneren, bedenk ik mij dat het geen kwaad kan om dit dorp nog een dag te verrijken met een fietser uit Nederland. Ik sluit daarop mijn ogen om terug te keren naar het land der nevelen.

Kazachstan heeft alles in zich om van mijn fietstocht een onvergetelijk avontuur te maken: een stugge maar vriendelijke bevolking, eentonige landschappen, veel (tegen)wind en weinig doorgaande wegen. Vooral dat laatste is wel handig, zodat ik maar weinig keuzestress heb. Nadeel is wel dat ik hierdoor te veel over de drukke en gevaarlijke snelweg moet fietsen. De simpele regel die ik hanteer is dat ik elk alternatief aangrijp om de snelweg te vermijden. Dit betekent wel dat mijn toch al niet zo korte route door Kazachstan flink wordt uitgebreid. Deze extra kilometers zijn het echter meer dan waard.

Fietsend over de snelweg val ik bijna in slaap door het monotone landschap waar ik mij doorheen moet trappen. De gras- en graanvelden zijn vers gemaaid, zodat ik lekker ver kan kijken. Maar ik zie niet veel meer dan goudgele stoppelvelden tot aan de horizon met af en toe een bomenrij. De monotonie wordt onderbroken door de grote variatie afval langs de weg. Het is direct een leuk spelletje om me zelf wakker te houden: het tellen van de plastic flessen waarmee elke kilometer van de berm is ingezaaid. Kilometers asfalt schieten zo onder me door, want kilometers vreten is wat ik op deze wegen doe.

Weg van de snelweg is het gelukkig anders. Daar kronkelt de weg door een goudgeel landschap van heuvels en bergen. Omhoog en naar beneden zonder echt de hoogte in te gaan. Ik passeer tijdloze dorpen met lichtblauwe en wit bepleisterde huizen met golfplaten daken en af en toe een hamer en een sikkel. De hooibalen liggen er hoog opgestapeld te wachten op de komende winter. Honden liggen loom van de hitte in het beetje schaduw dat ze kunnen vinden. Te moe om zich druk te maken over een passerende fietser.

Ik zie er waggelende baboesjkas in vormloze jurken met bloemetjesmotief en oude mannen sleutelend aan hun minimaal zo oude Lada. Elk dorp telt meerdere kleine supermarkten met een identiek assortiment. Ik koop er chocola, koekjes, water, sap en vaak ook een lekker ijsje. Als ze achter de toonbank van de schrik zijn bekomen, worden mijn aankopen aangeslagen op een grote rekenmachine. Een glimlach komt door als ik mijn best doe met mijn beperkte Kazachse woordenschat. Dan blijkt men het toch wel leuk te vinden dat ik hier ben.

Buiten Almaty is het snel afgelopen met de welvarendheid die ik daar heb aangetroffen. De snelweg, waar ik zo’n groot deel van mijn kilometers op besteed, is maar deels voorzien van het gladde asfalt waar ik in Almaty zo van heb genoten. Meer dan dat heeft de weg grote gaten en afbrokkelende zijkanten. Het type weg waar ik in de vorige Stannen zo aan gewend ben geraakt.

Er wordt echter flink geïnvesteerd in het wegennet van Kazachstan. Ook tussen de kleine dorpen die nu vaak alleen nog met elkaar verbonden zijn door oude wegen vol gaten en kabels aan houten masten. Het is wel interessant hoe zo’n project wordt aangepakt, want logica kan ik er niet in ontdekken. Zonder aankondiging fiets ik plotseling over enkele tientallen kilometers gloednieuw asfalt. Even plotseling als dit wonder is gekomen, is het ook weer afgelopen. Dan rammel en ratel ik weer als vanouds over wasbord en kiezels.