Die middag wandelden we door de oude wijken van deze bijzondere woestijnstad, Yazd. Ieder paadje en gangetje wilden we verkennen en geregeld liepen we een dood straatje in en konden we weer terug. De minaretten waren een beetje de oriëntatiepunten. Geen toerist te zien. Geen seconde het idee gehad dat er iets onveilig zou zijn. Ineens horen we "mister, mister" en komt er een oud dametje op ons af met een korf vol dadels, of we er maar een wilde pakken. Beleefd pakken we er ieder 1, maar de dam grijpt met flinke handen in haar mand en geeft ons die flinke volle hand met dadels. Ze zwaait, zegt bye, bye en is tussen de huizen verdwenen. Ons achterlatend met overheerlijke dadels en een raar gevoel. Dit kennen we niet. (meer).