Het is vroeg die dag, erg vroeg, half vijf. Bij ons zou ik alleen zijn en misschien niet zo op mijn gemak op dit uur in die steegjes. Het is lekker koel in vergelijk met midden op de dag (35-40). Dan hoor ik wat brommertjes, deuren klappen dicht. Ah, men wast de handen en gaat de moskee in, stilletjes met snelle tred. En dan daar staat die enorme blauwe torens onder de woestijn maan. Een heerlijk stil verwonderend moment, maar intens. Voor ik weer bij kom staat het ontbijt klaar.