De driedaagse trip door het Zagrosgebergte was letterlijk en figuurlijk één van de hoogtepunten van mijn reis door Iran. Onderweg heb je prachtige vergezichten en ervaar je de weidsheid, rust en leegte. De kers op de taart waren de ontmoetingen met nomaden die hier de zomer doorbrengen.

Het gebergte maakte tijdens de prehistorie deel uit van de 'vruchtbare sikkel', het gebied waar de eerste landbouw is ontstaan. De 'vruchtbare sikkel' was geen bijzonder vruchtbare streek, maar door het relatieve droge klimaat en de aanwezigheid van water, kwamen er veel grassoorten voor die gedomesticeerd konden worden tot graan. Het was het begin van de landbouw- of neolithische revolutie.

Tegenwoordig wordt er nog maar op kleine schaal landbouw bedreven en is het gebied (bijna) even ongerept als voor de prehistorie. En dat heeft een reden. Het Zagrosgebergte is woest en hoog en door het ontbreken van goede wegen vrij ontoegankelijk. Behalve de nomaden wonen er dan ook maar weinig mensen.

Het water is nog steeds overal aanwezig in de vorm van sneeuw, rivieren en spiegelgladde meren. Het Cheghakhor-meer, dat je hier ziet, ligt op 2000 meter en is daarmee het hoogst gelegen meer van Iran.

Geopend is de foto mooier.