In 2007 beklom ik met mijn geliefde de Rinjani in Lombok. Op weg naar de rand van de krater werden we getroffen door heftig onweer en een meedogenloze tropische regenbui. Nooit van ons leven hebben we het zo koud gehad als op de rand van die krater. Felle wind, drijf en drijf nat. Klappertandend in ons tentje met alles aan wat we bij ons hadden, dicht tegen elkaar, probeerden we wat te slapen. Tegen drie uur in de ochtend vertrokken we met onze gids naar de top van de Rinjani, wij met hoofdlampen en stevige wandelschoenen, hij zonder licht en op teen slippers.... Op het laatst, toen de zon al op was, klommen we een stap omhoog en gleden we er drie terug. Bijna had ik het opgegeven.... maar toen de gids zei dat ik het zou halen, omdat hij kon zien dat ik een doorzetter was, raapte ik de laatste restjes energie bij elkaar en klom door in mijn eigen tempo..... stapje voor stapje... meter voor meter... net zolang tot ik op de top stond. Eerst tranen van trots en ontlading, dan rondkijkend, adembenemend, wat een schoonheid en ik die dat mag zien!!!