Soms is reizen gewoon gedoe

Door: Yves

Geplaatst op Dec 30, 2011

Eigenlijk begon het al met het regelen van tickets… Het plan is als volgt: Gili. Lekker relaxen op een paradijseilandje. Thuis hebben we voorwerk gedaan en het zou allemaal makkelijk moeten kunnen. Maar de Indonesische werkelijkheid blijkt weerbarstiger dan de digitale versie.

Aan reisbureautjes geen gebrek waar we nu zijn. En ze adverteren vrolijk met: “Fastboat Gili book here!”. Tot zover inderdaad geen moeilijkheden. Opgewekt stappen we een willekeurig reisbureautje binnen. Als wandelende portemonnee worden we uiteraard vriendelijk geholpen. We kunnen een ‘slowboat’ nemen (acht uur), of ‘fastboat’ – ja die willen we! Addertje onder het gras: hij gaat tot Gili Trawangan, ons hotel ligt op Gili Air. Dat laatste stukje vervoer moeten we zelf regelen. “But no problem, it’s very cheap and very easy!”, aldus de eigenaresse. Dat zal wel, maar ik weet zeker (dat heeft internet me immers beloofd) dat er ook een rechtstreekse verbinding naar Gili Air is. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? We gaan naar het volgende reisbureautje. Daar herhaalt de geschiedenis zich echter. En ook bij de volgende drie. Iedere keer wordt onze vraag of we rechtstreeks naar Gili AIR kunnen lachend en knikkend positief beantwoord, maar als puntje bij paaltje komt worden we toch afgezet op Trawangan en moeten we de rest zelf regelen.

Vriendlief is inmiddels bijna overstag, maar ik houd vol. Want ik heb een argwanend stemmetje in mij dat zegt dat het vervoer vanaf Gili Trawangan naar Gili Air misschien wel helemaal niet zo very cheap en very easy is als ons wordt voorgeschoteld. Dus wordt onze volgende stop een internetcafé om te checken of de belofte van thuis nog steeds geldigheid heeft. En ja, dat is zo.
Met nieuwe vastberadenheid zoeken we een volgend reisbureautje op – gelukkig struikel je er haast over. En ein-de-lijk hebben we beet! Zie je nu wel; de aanhouder wint! Ik grijns voldaan.

We zijn de betalingsvoucher aan het invullen als onze oren plots klapperen. De eigenaar kondigt aan – ja we horen het goed – dat we er rekening mee moeten houden…
Ongelooflijk dit!! Worden we alsnóg op Trawangan gedropt. Ik geef me nu maar over, kennelijk was internet toch een fabeltje. Dus we doen het en zien hoe het loopt, we zorgen alleen nog dat we flink afdingen. Een moeizame onderhandeling, maar het werkt. Da’s tenminste iets.

De volgende dag zitten we vol goede moed in het busje dat ons keurig stipt is komen ophalen. We hebben zin in Gili Air, en komen zullen we er hoe dan ook!
Gezegd moet worden, we hebben Indonesië nog bijna nooit zo goed georganiseerd meegemaakt. De fastboat blijkt dermate fast dat we meer over de golven vliegen dan varen, met alle bijhorende buikkriebels, maar deze kermisattractie is een klein offer voor een paar daagjes paradijs. Op reis moet je geen zuurpruim zijn. Dus vind ik het ook prima dat we eenmaal op Trawangan op acrobatische wijze van boord moeten klauteren, om vervolgens in zee te springen en middenin een plakkerige massa een tijdje te moeten wachten op onze tassen. Mijn schoenen kon ik gelukkig bijtijds uitdoen. Ik voel het zand onder mijn voeten en zie het oogverblindende zeewater voor me. Eind goed al goed!

Of niet..? Eerst maar eens vervoer naar Air regelen. Very cheap, very easy –eenmaal in het paradijs klinkt het als een toch nog niet zo gekke succesformule. Trawangan ziet er op zich ook best gezellig uit, maar we kunnen niet wachten om ons veelbelovende relaxoord te gaan zien… Gelukkig is daar een mannetje dat gretig op ons afkomt, in zijn kielzog gevolgd door een groepje. Ze hebben allemaal wat in de aanbieding, maar geen Air. Te klein, te stil en te saai – daar verdien je kennelijk niet aan. Wanneer er dan een boot gaat?
Aan het einde van de middag.
En het is nu nog ochtend.
Er kan wel een privéboot geregeld worden eventueel – voor een astronomisch bedrag.
Mijn irritatie van gisteren is gelijk weer terug.

Het vakantiescript schrijft nu voor dat we relaxed op een bankje gaan zitten, een tropisch drankje bestellen en met een goed boek de uren voorbij laten tikken zonder door te hebben dat het uren zijn. Maar dat script ben ik even kwijt. In mijn script staat dat we hemel en aarde hebben bewogen om anderhalve dag op een duur tropisch eiland te verkeren en ik wil daar nu geen halve dag vanaf laten snoepen omdat we er zijn ingeluisd door een reisbureau met een andere definitie van cheap en easy.
Geïrriteerd been ik richting kade, er is vast iéts te regelen!

Haastige spoed zelden goed, mijn inbreuk op het vakantiescript wordt vlot gestraft. Ik stap met mijn nog blote voet in iets scherps en heb een bloedende wond waarin het zand gelijk vrij spel heeft. Dus terwijl vriendlief vervoer gaat regelen check ik de EHBO-faciliteiten van een duikschool die ik al strompelend tegenkom.
Het dienstdoende duikschoolhulpje verpleegt mij vlijtig, en wil me daarna óók nog aan een boot helpen. Goed nieuws! Ook voor vriendlief, onverrichter zake teruggekomen.
De prijs is schappelijk en we kunnen bijna direct weg. Kijk, dat begint toch alweer een beetje op de befaamde slogan te lijken, al haal ik het woordje ‘very’ er liever vanaf.

Zitten we alsnog met een drankje aan zee, tevreden te wachten op onze privéboot die zo zal komen. Alsnog eind goed al goed, bijna dan.
Of we alvast willen betalen. En nee, die prijs is niet voor één maar twee personen. *#*@$()$&@*&%!
Het wordt dus toch een astronomisch bedrag.

En men maakt zich er inderdaad very cheap en very easy vanaf: we varen nog geen kwartier in een gammele boot waar het zoute water volop naar binnen golft en mijn kersverse verband tot een zompig hoopje maakt. Hinkend kom ik aan wal. Het laatste obstakel is een paard-en-wagen huren (het lokale vervoer) om naar het hotel aan de andere kant van het eiland gebracht te worden.

Gezegd moet worden; als we er eenmaal zijn is alle leed snel vergeten. Maar soms is reizen gewoon gedoe.