Een bezoek aan Varanasi in India zal je niet snel vergeten. De indrukken zijn legio. Alle zintuigen worden voortdurend geprikkeld. Met name als je de ghats, trappen naar de Ganges, bezoekt heb je ogen tekort om alles gade te kunnen slaan.
Van de 88 ghats die de stad rijk is, worden er slechts twee gebruikt voor het verbranden van de lijken. De overige ghats zijn voornamelijk plaatsten om in de Ganges te baden.
Varanasi is een stad waar de meest intieme rituelen van leven en dood in het openbaar plaatsvinden. Er wordt dag en nacht doorgewerkt op de crematieplaatsen. Er brandt een vuur dat al generaties lang brandend gehouden wordt. Lichamen worden van heinde en verre aangevoerd omdat een crematie in Varanasi een einde aan de eeuwige cirkel van reïncarnatie betekent. Hindoes geloven dat je na je dood weer herboren wordt. En of je in je volgende leven een beetje goed terecht komt, hangt af van je levensstijl in het hier en nu. Eeuwige rust zit er pas in als je verlichting bereikt of, en dat is de gemakkelijke weg, als je hier in Varanasi aan de oever van de heilige rivier de Ganges wordt verbrand.
Het duurt drie uur voor een menselijk lichaam volledig is verteerd door het vuur. De oudste zoon van de overledene breekt vervolgens de schedel en de ziel stijgt op naar de hemel. Vrouwen mogen er niet bij zijn, want die zijn labiel en als er bij een crematie wordt gehuild, zal de ziel geen rust vinden.
Er zijn echter vijf groepen die niet gecremeerd worden 'Sadhu's, kinderen onder de vijf en mensen die aan slangenbeten, lepra of de pokken zijn bezweken. Die zijn al zuiver: omdat ze jong of heilig zijn, of omdat ze genoeg hebben geleden tijdens hun ziekte. Deze lichamen worden de rivier in gegooid, al dan niet verzwaard met stenen. Ik vond het ongelofelijk dat even verderop in dezelfde rivier mensen hun tanden zaten te poetsen.
Varanasi, ik zal deze stad nooit vergeten.