Maartthema: toerist tegen wil en dank.
India
Azië
Suzanne83
Maartthema: toerist tegen wil en dank.
Toerist.
We schijnen het allemaal een vies woord te vinden. Wij, reisreporters in hart en nieren, zijn toch zeker geen toeristen?
Japanners met een Nikon op standje automatisch, hordes Duitsers in een strandgat.. dat zijn toeristen. Daar kunnen wij onszelf toch zeker niet mee vergelijken?
Toch lijkt de rest van de wereld er anders over te denken. Sinds enkele dagen ben ik terug uit India. Ik was daar, in tegenstelling tot andere keren, eens niet om vrijwillig de handen uit de mouwen te steken, maar om, jawel, de toerist uit te hangen.
Ik had ditmaal zelfs een dorpsgenote met 0,0 reiservaring zover gekregen met me mee te gaan :-). Aanrader, want zo lijjkt het net of je alles weer met een frisse blik ziet.
Na aankomst werden we direct door chauffeur X bij toeristenoffice Y gedropt, in plaats van bij ons reeds geboekte hotel.
Wij hadden zojuist twee dagen slaap gemist en urenlang op het vliegveld van Milan doorgebracht, dus we waren zogezegd niet op ons sterkst. Zelfs ik, als doorgewinterde India-reiziger, kon de druk niet weerstaan en liet me overhalen tot een rondreis door Rajasthan. Op zich niet zo'n probleem, aangezien deze toch al gepland stond. Maar de kosten overstegen mijn geplande budget wel enigszins.
Tijdens een reis als deze ontkom je niet aan de toeristen. Pushkar, Jaipur, Jodhpur, Jaisalmer.. het stikt ervan. Toch voelde ik me nog altijd niet bepaald een van hen. Ik in mijn Indiase kleding, met mijn nog verse neuspiercing uit Varanasi, voelde me op en top Indier! Bovendien schrok ik niet meer op van een rochel of een openbare scheet, zoals de meeste witte huidjes, sterker nog, ik deed lekker mee en antwoordde ik zelfs in het Hindi op de vraag wat mijn ' good name' dan wel mocht zijn.
Kortom, ik was daar thuis.
Toen kwam ik in Haridwar. Haridwar is de plek waar de Ganges haar oorsprong vindt. Dus wederom, massa's toeristen. Alleen ditmaal geen blanke toeristen, maar Indiase toeristen! Hordes pelgrims vinden hun weg naar dit levendige stadje om gezellig met zijn allen een openbaar bad te nemen. Mijn reisgenote en ik waren danig onder de indruk. Bovendien, lekker geen toeristen, dus ook niemand om mijn foto's te verpesten :-). We installeren ons op een mooi plekje aan de drukste ghat. Ik haal mijn camera tevoorschijn en begin op mijn gemakje foto's te knippen. Ik besluit nog even gebruik te maken van de gelegenheid om mijn dupatta in het heiligste der heilige wateren te dopen en geniet, al pootjebadend, van het heerlijke zonnetje op mijn gezicht.
Ik doezel weg, totdat ik plots wordt opgeschrikt door een flits. Ik zoek direct mijn cameratas.. gelukkig, ik heb alles nog.
Naast me staat een meisje van een jaar of 10, 11. " Excuse me mam, one photo please" Ze klemt haar armen om mijn nek en een jongeman met een Casiootje knipt er vrolijk op los. Ik lach vriendelijk, kijk om, en zie zowaar een rij van mensen.. Ik kijk nog eens om me heen, of er iets bijzonders te zien is, dat ik vast weer gemist heb, maar nee.. het lijkt ze toch echt om mij te gaan. ' One snap please' .. ok, dit is vreemd. Zo voelt het dus om beroemd te zijn!
Die middag poseren we omringd door circa 478 mannen, met 128 opgeschoten tienermeisjes, en 85 baby's in onze armen gedrukt.. De kaakspieren maken overuren. Groter nog was onze verbazing toen bleek dat de Casio-jongens ook beschikten over een pixma-printmachientje. Instant photos, slechts 20 rupees per stuk! Leuk cheesy kadertje eromheen.. Mooi voor op de schouw!
Beleefd als ze kunnen zijn, kwamen de Indiase gezinnetjes ons trots hun foto's laten zien. Stonden we er niet prachtig op?? Natuurlijk. Veel ja knikken, nog meer lachen... Inmiddels prijken Pleun, aka Poonam want Pleun is iets te lastig voor de Hindoestaanse tongval, en Suzanna from Holland of Poland of whatsoever, op menig Indiaas kastdeurtje, toilet, of salontafeltje.
Deze ervaring leerde mij dat ik me toch niet geheel onzichtbaar kon verplaatsen tussen de Indiase massa. Ik bleef een toerist, tegen wil en dank.
Uiteindelijk heb ik dit punt in mijn voordeel weten te gebruiken. Wanneer men om een foto vroeg, vroeg ik om een wederdienst, bij voorkeur een fikse korting op hetgeen ik probeerde te kopen ( wat ik nogal vaak deed daar). Zo heb ik een schitterend paar slippers voor 100 rupees op de kop weten te tikken, in ruil voor een innige omhelzing en gefakete smile met de 'shop owner'.
Al met al ontkom je niet aan het etiketje toerist. Je ziet er anders uit, dus ben je anders. Gek genoeg heb ik in dit land een soulmate gevonden. Een echte Indier nog wel. Volgens hem ben ik Indiaser dan de meeste Indiers die hij kent. Hij heeft me laten voelen hoe het is om daar te leven. Ik heb auto gereden in f*cking Delhi! Links van de weg, met allemaal idiote weggebruikers om me heen en ik leef nog! Ik heb de nacht doorgebracht in de Gurdwara in Bangla Sahib. 100 rupees borg voor een dekentje en slapen maar.. niet dat dat er van kwam maar toch. Ik heb voor het eerst in mijn leven een joint geprobeerd, stiekem in zijn auto tussen zijn vrienden ingeklemd, telkens wegduikend wanneer er een politieagent langskwam. Ik heb wodka restaurants binnen gesmokkeld, want op het drinken van alcohol in het openbaar staan zware straffen. Ik heb ditmaal echt gezien hoe het is om als jongere in Delhi te leven.
Tijdens deze reis was ik meer toerist dan ooit en ik was minder toerist dan ooit. Ik heb van beiden genoten!
Foto's
