Zelf rijden naar de uithoek van Georgie
Georgië
Azië
KHeijlaerts
Zelf rijden naar de uithoek van Georgie
Auto rijden in Georgië. Vele vreemde blikken hebben we gezien als we vertelden dat we zelf met de auto gaan rondrijden hier in Georgië. "De Georgiërs hebben een nogal actieve rijstijl." "Rijd vooral rustig en kijk niet teveel om je heen." "Met een gewone auto? Geen 4WD?" Een aantal opmerkingen die we hebben gekregen. Maar ach, zo erg kan het toch niet zijn als we Tbilisi eenmaal uit zijn? Want in Tbilisi hadden we inderdaad al gezien dat het er in het verkeer iets anders aan toe gaat dan bij ons.
Zaterdagochtend was het dan zover, we kregen onze auto overhandigd. Gelukkig een auto waar al diverse beschadigingen aanzitten, een krasje meer of minder zal niet snel opvallen. Tbilisi uit rijden viel eigenlijk nog best mee. Natuurlijk is het druk en mensen halen rare fratsen uit door ineens voor je de weg op te knallen bijvoorbeeld, maar zolang je met de stroom mee kan is het goed te doen. Onze route gaat vandaag naar het David Gareja kloostercomplex. Volgens Googlemaps en Here moeten we naar het zuiden rijden, naar de Sovjet-industriestad Rustavi. En vanuit daar zuidoostelijk naar het klooster, vlak langs de grens met Azerbeidzjan.
Tot Rustavi is het prima te doen, in Rustavi zelf merken we al dat de wegen erg slecht worden, flinke kuilen en gaten in het wegdek, en asfalt is ook ver te zoeken. En dit wordt alleen nog maar slechter....
Een lange rechte weg leidt ons de stad uit, vol met verlaten fabrieken en bijbehorende wirwar van elektriciteitsmasten. Het wegdek heeft af en toe wat stukjes asfalt en verder vooral grind met kuilen. Hier was het nog vrij vlak, dus ondanks de kuilen met een gewone auto nog best te rijden als je het maar rustig doet. Het tempo moet er volledig uit zodra we meer reliëf krijgen. Compleet uitgesleten grindwegen zorgen ervoor dat we regelmatig heen en weer stuiteren in de auto. Eenmaal bovengekomen stuitten we op een militair oefenterrein. De hekken met prikkeldraad, mannen in uniform en wapens schrikken af. Evenals de borden die waarschuwen voor rondvliegende kogels. We zijn dan al ruim een uur onderweg en vrezen dat we weer helemaal terug moeten naar Tbilisi voor een andere route. Gelukkig komt er op tijd een Georgisch en Russisch sprekende man naar buiten om te vragen waar we naartoe moeten, David Gareja toevallig? Dan moeten jullie die weg daar die naar beneden slingert nemen, maar zonder 4WD is het lastig.
We kijken elkaar aan en wagen het er maar op. Stijl naar beneden stuiteren we verder over een nog ergere weg langs het militaire oefenterrein. Op een gegeven moment zien we dat de weg zich splitst in een soort neven weg naast de officiële weg. Een door veel gebruik vanzelf ontstane weg die ietsje minder slecht is dan de officiële. Het is jammer dat ik geen filmpje kan plaatsen dat geeft een beter beeld van de wegkwaliteit dan de foto's. Als jullie het programma: "de gevaarlijkste wegen van de wereld" kennen dan hoort deze route daar zeker bij. We hebben af en toe met samengeknepen billen gereden. Heuvel op heuvel af, met de meest prachtige lege desolate landschappen als achtergrond rijden we stapvoets verder. In al die tijd zijn we nog 3 andere auto's (2 militaire voertuigen en 1 jeep) tegengekomen. Na zo’n 10-15km en anderhalf uur later zien we dan eindelijk weer iets van beschaving: verkeersborden. Ook zien we hier een andere weg vanuit het noorden komen, waar meer verkeer op is. We kijken elkaar weer aan: die nemen we op de terugweg! Het laatste stukje naar David Gareja is ook slecht maar alweer zoveel beter dan wat we net achter ons hebben gelaten. Blij dat we er zijn stappen we uit een vanmorgen nog gewassen, maar nu totaal stoffige auto.
Op de terugweg nemen we dus inderdaad de weg richting noorden via Udabno naar Sagarejo. Vele mensen zullen zeggen: wat een slechte weg naar David Gareja. Wij waren juist heel blij met deze weg. Slecht ja, maar goed te rijden als je de andere route als referentie hebt. Wel hebben we inmiddels een andere uitdaging… Omdat het hier zo afgelegen is zijn er ook geen voorzieningen, dus ook geen tankstations. Deze wegen zorgen voor een wat hoger brandstofgebruik dan we gewend zijn, onze brandstof is ver heen. Gelukkig bereiken we net op tijd Sagarajo, waar we de auto weer vol hebben gooien. En onszelf ook. Water is wel te koop bij het kloosterkomplex maar iets te eten hebben we niet meer kunnen kopen nadat we ’s ochtends uit Tbilisi zijn weggereden.
De weg naar Sighnagni die we vervolgens rijden is een verademing. Gewoon asfalt en weer die typische Georgische bestuurders om je heen. Een weg met 1 baan heen en 1 baan terug, daar pas je prima met 3 auto’s naast elkaar op hebben we al snel geleerd. Inhalen en toeteren gebeurd vrijwel continu. Maar toch… na de dollemansrit van eerder op de dag valt dit allemaal reuze mee.
NB: de route van vanmorgen zal met een 4WD best te rijden zijn, met een gewone auto raad ik het je af. Het is wel een prachtig landschap om doorheen te rijden zodra je de lelijke industriestad achter je hebt gelaten.
Foto's
