Hoe armer hoe vriendelijker...
Manilla
Filipijnen
Bluebird
Hoe armer hoe vriendelijker...
Manilla; ik ben er nu zo'n zes keer geweest voor mijn werk. Gisteravond weer geland na een apar dagen de Fillipijnse hoofdstad te hebben bezocht. Vorige keer ben ik naar de wijk quiapo geweest en deze keer heb ik wederom het plan deze kant op te gaan. Er gaat een reisgenoot mee die nog nooit in Manilla is geweest.
We staan muurvast op de Roxas boulevard in een klamme, warme taxi van 16 jaar oud. De airco werkt niet helemaal goed, maar bij gebrek aan raamhendels blijven de ramen potdicht zitten. Kinderen proberen ons van alles aan te smeren van plumeau's tot snoep maar voor we het weten slaat de taxi chauffeur een zijstraat in.
Toch nog redelijk snel arriveren we op de plaats van besteming. Maar vorige keer was het lang niet zo druk. Ik ben bang dat mijn reisgenoot door de druktehet uitje vind tegenvallen, maar niets is minder waar.
Drommen mensen die van alles en nog wat verkopen en nog meer mensen die tussen de stalletjes door lopen. Het doel van vandaag is de Quiapo Church. Vanwege de verering van een bepaalde stroming binnen het Katholieke geloof is het elke vrijdag drukker dan anders. Wij zijn de enige 'blanke' westerlingen die we vandaag zullen tegenkomen. Ondanks de drukte en de warmte zijn de mensen allervriendelijkst. We zien op een gegeven moment hele kleine mandarijntjes. Ze zitten met 30 stuks in een netje voor 20 Phillipines pesos = 0,30 eurocent. We vragen of we er eentje kunnen kopen, maar de vrouw staat er op dat we hem mogen proeven van haar zonder te betalen. Aan haar kleren te zien staat ze daar om in haar dagelijkse behoeftes te voorzien. We geven haar 20 pesos, maar dat ziet ze haast als een belediging. Ze wil geen geld. We leggen het stiekum naast het netje en bedanken haar vriendelijk.
We vervolgen onze weg en komen twee bewakers tegen. Die wenken ons en vragen hoe het gaat en waar we vandaan komen. Waarschijnlijk zien ze dat we een beetje last hebben van de warmte en drukte en nodigen ons uit om mee te eten van hun versgeschilde mangos. Beetje ongewennig nemen we een partje en bedanken hun vriendelijk. Ze staan er echter op dat we meer nemen. Na een paar tips over onze te volgen route te hebben ontvangen vervolgen we onze route nog na-knabbelend op onze verse mangoschijfjes.
Nog geen 10 minuten later komen er 3 tienermeiden op ons af en vragen waar we vandaan komen en raken ons voorhoofd aan om ons te zegenen met Gods blessing. Beduust geven we antwoord op hun vragen en krijgen we wederom eten aangeboden. Dit keer garnalencrackers.
Het lijkt wel hoe armer hoe vriendelijker de mensen zijn. We komen tenslotte een man tegen die met zijn kinderen buiten in een houten huisje woont. Het zijn meer 4 houten platen met een geimproviseerd dak. Hij wenkt ons en vraagt of wij ook kinderen hebben en verteld vervolgens honderuit over zijn leven. Geen enkele keer valt het woord arm, moelijk of ongelukkig. Aan zijn verhalen te horen is hij de rijkste man op aarde; hij heeft kinderen en kan ze te eten geven.
Met deze les vertrekken wij een dag later weer naar nederland om vervolgens met een verse kop koffie en een koek de foto's te bekijken op de platte LED tv die we die reis genomen hebben.
Wat is geluk toch relatief...
Foto's
