Ik wil naar huis (1)
Shanghai
China
Obiwan
Ik wil naar huis (1)
Heel soms lijk ik in een soort van kaleidoscoop vast te zitten waarin ik overeenkomsten zie met bepaalde dromen. Van die dromen waarin je vooruit probeert te komen, te rennen, te hollen, fietsen en het schiet maar niet op. Van die dromen dat je vastgekleefd lijkt te zitten, ergens heen moet maar het lukt maar niet.
Overdag heb ik daar trouwens niet zoveel last van maar schijnbaar moet ik dat in mijn onderbewustzijn compenseren.
Ik had de auto op kort parkeren gezet aangezien ik de week daarna wel weer verwachtte terug te zijn uit China. Of het in ieder geval zo geregeld zou hebben dat ik een paar dagen terug kon zijn vanwege de technische proefvaart en oplevering van een onze nieuwbouwschepen in Nederland. Echter wanneer gecompliceerde projecten met onbekende factoren eenmaal beginnen te lopen veranderd het ageren in reageren zeker in een land als China waar een contract als een soort van intentie verklaring wordt gezien.
Dan ook nog moeten samenwerken met Noren die heel slim (lees LEEP) zijn en hun afspraken dusdanig weten om te zetten zodat ze "Demurrage" kunnen claimen. Wat zoiets betekent als: "Wij zijn gereed maar jullie blijkbaar niet en nu liggen we dus op jullie te wachten" (kostenplaatje $ 50K / dag).
Het hele technische wat en waarom sla ik hierin over want het gaat over de reis op zich.
Tijdens het dagelijkse telefoontje naar huis (meestal minder dan 1 minuut) besluiten we maar geen verwachte einddatum meer te stellen en dit spreek ik ook af met de travelservice die mijn tickets regelt. Aangezien mijn visum 30 dagen geldig is lijkt dat een goed uitgangspunt als maximum.
Het is op zich niet erg om langer weg te gaan indien dit enigszins bekend is, maar per dag bijstellen is erg frustrerend. Mijn vrouw en kinderen hebben daar trouwens niets van.
De "fabriek" thuis draait gewoon door alleen met 1 minder.
De tijdsdruk loopt de laatste dagen zodanig hoog op dat ik met mijn 5 collega's genoodzaakt ben om een week van 06.00 uur tot middernacht door te werken.
We zitten op een afzinkbare ponton midden op de Yangtze rivier nabij Shanghai het is warm en godzijdank droog. Te warm voor beschermende kleding (al is dat geen excuus) waardoor er nogal wat brandwonden ontstaan aan armen en benen bij de collega's die aan het lassen en branden zijn.
Eindelijk, op woensdagochtend, kunnen we aangeven dat we gereed zijn. Ik heb last van mijn benen en bij nader onderzoek blijken ze vuurrood te zijn. Mijn armen ook maar minder. O ja, gisteren ben ik ook aan het lassen geweest in mijn korte broek en T-shirt. Even vlug vastzetten. Ach, ik maak het ook wel even af. Het duurt toch langer dan ik dacht.....!.
In het aardedonker met flink wat wind heb ik hier niets van gemerkt maar de UV straling heeft, blijkt later, voor 2e graads brandwonden gezorgd.
We moeten met een bootje opgehaald worden. De rivier is hier zo breed dat het ruim 2 uur varen is. Er staat een busje te wachten en de chauffeur slaat aan het tellen. 6 mensen? Dat is 1 te weinig. We leggen hem 50 keer uit dat 1 persoon via een andere manier reist. Wij moeten naar een ander hotel. We zijn echt het volle uur dat we nodig hebben om van de kade naar het centrum te rijden bezig om hem duidelijk te maken dat nr 7 er niet is en dat we DUS ook niet naar zijn hotel hoeven te rijden. We willen naar huis, in ieder geval naar ons eigen hotel. Jammer. Zo werkt het toch niet helemaal. Op de lijst staat Howard Johnson hotel dus daar gaan we dan ook heen. ZUCHT........!
Naar hier een paar minuten voor de deur gestaan te hebben rijdt hij verder naar ons hotel. Achteraf blijkt dat hij door een lokaal travel agency is ingehuurd en hij moet gewoon doen wat er op zijn formulier staat anders wordt hij niet betaald.
De volgende dag heb ik een flinke blaar boven mijn enkel. Ik kan bijna niet lopen van de pijn in mijn benen, maar niet zeuren we gaan naar huis. Mag ook wel we zitten ondertussen op dag 28 het is woensdag en eigenlijk moet ik zondag weer naar Shanghai maar nu met een klant. Dat gaat niet lukken. We spreken af dat ik niet met ze mee ga naar Yichang en dat zij daarna woensdag in Shanghai zullen zijn zodat ik dus dinsdag kan vertrekken. Tenslotte is mijn visum ook verlopen dus moet ik ook nog even regelen. Anders was ik wel gebleven mits ik die brandwonden niet had.
Het is donderdag en eindelijk gaan we boarden. We vliegen met dit soort werk gelukkig altijd rechtstreeks met KLM en voorin zodat ik mijn been in ieder geval kan strekken. Ik ben heel happy als ik eindelijk eenmaal zit. Gin-tonic, filmpje aan. Na 2 uur vliegen meldt de piloot dat hij rare geluiden hoort en besluit om te draaien. 2 uur later staan we weer op Shanghai en nog eens 2 uur later meldt de piloot dat hij goed nieuws en slecht nieuws heeft. Goede nieuws is probleem gevonden, slechte nieuws is geen onderdelen. Iedereen het vliegtuig uit en naar een hotel.
IK WIL NAAR HUIS !!!
- Vervolg in deel 2 -
Foto's
