We klimmen langzaam naar boven en dat valt niet mee op 3000 meter hoogte. Ik ben nog niet gewend aan de hoogte en iedere stap kost moeite. Waarom heb ik me weer over laten halen? Ik trap er ook iedere keer weer in. Terwijl ik langzaam mijn weg vervolg over het steile en smalle pad, kijk ik omhoog. In de verte zie ik een kind boven op de heuvel, helemaal alleen. Na ruim een half uur zijn we eindelijk boven en weet ik weer waarom ik me over heb laten halen. Wat een uitzicht!