Dit schattige kereltje kwamen we tegen toen we naar een uitzichtpunt bij Xiahe liepen. Hij stond ineens midden op het pad op zijn allerschattigst te lachen en alle dames smolten meteen. Hij pakte de hand van een van mijn reisgenoten en wilde niet meer loslaten. Hij liep gewoon mee en wij zaten ineens met een kind en er was geen ouder te bekennen. Onze Tibetaanse gids vroeg of hij mee wilde lopen en toen liep hij toch maar naar huis. Hij draaide zich nog een keer om en gaf ons een prachtige glimlach als afscheid. Wat een schatje!