Voor Jeroen

Door: Ivanbrussel

Geplaatst op Mar 28, 2009

Ik heb er lang over nagedacht of ik dit verhaal op papier zou zetten, maar omdat ik denk dat Jeroen het mooi zou vinden heb ik besloten het toch te beschrijven. Op vakantie zelf heb ik deze bladzijde in mijn logboekje leeg gehouden, omdat het op die bewuste dag niet te beschrijven was...

Het begint in Port Elizabeth, Zuid-Afrika. Na 10 dagen reizen tussen Kaapstad en PE ontmoeten we mijn nichtje Manon die voor een half jaar in PE verblijft en daar stage loopt in een tehuis voor jongeren uit de sloppenwijken. Na 2 dagen nemen we weer afscheid en vertrekken wij 1 december naar Addo Elephant Park. De eerste dag prachtig rond gereden in het park en bewonderenswaardig veel olifanten gezien! Helemaal gelukkig en dat is op de foto's letterlijk van mijn gezicht af te lezen.! Eenmaal avond komen we aan bij ons huisje. Prachtig gelegen aan de rand van het park in de zogenoemde 'middle of nowhere'. Heerlijk buiten vertoeft, omdat binnen een familie spinnen bleek huis te houden, waarbij moeder spin in de douche de grootte van mijn hand mat. Een onrustige nacht volgde, echter van korte duur, want om 6.00 uur stond ons alweer een ochtend game-drive te wachten. Om 5.00 uur reden we aan naar de hoofdingang van het park, waardoor we op de snelweg weer een beetje in de bewoonde wereld terecht kwamen. Plots springen er op onze gsm's de nodige gemiste oproepen en smsjes te voorschijn, die bij gebrek aan netwerk ons nu pas bereikten. Vreemd en ook wel verontrustend omdat het thuisfront zich afvroeg of we het al gehoord hadden van onze vriend Jeroen. Wij nog in ons element van de vakantie bedachten dat deze flierefluiter misschien 'wel eens de postcodeloterij gewonnen zou kunnen hebben'. Echter bleef de onrust steken, maar het vroege tijdstip en de op handen zijnde game-drive weerhielden ons er van naar huis te bellen. Na de geweldige ervaring van de game-drive in de ochtend, met zelfs de wilde leeuwen als toetje, konden we er echter niet meer aan ontkomen. Tesamen zijn we gaan zitten bij de waterdrinkplas van de olifanten waar op dat moment geen levende ziel te bekennen was. En daar in alle rust kregen we het verschrikkelijke nieuws te horen....Jan-Willem had zijn ouders aan de lijn en pas op het moment dat hij uitsprak 'Wanneer is de begrafenis' drong het tot mij door. Jeroen was er niet meer...plotseling door een hartstilstand was deze 29 jarige levensgenieter niet meer bij ons. Verdoofd hebben we bij de waterplas gezeten tot een knalgeel vogeltje voorbij vloog en op het bankje voor ons neerstreek. Toen de enige olifant bij de waterplas tenslotte uit beeld verdween stapten ook wij weer in onze auto. De beslissing was gemaakt: we zouden blijven. Omdat Jeroen het zo gewild zou hebben als echte reiziger.

Eenmaal terug in Kaapstad hebben we hem boven op de tafelberg herdacht door zijn naam in een steen te krassen, waarbij hij voor eeuwig uitzicht heeft over deze geweldig mooie stad.

Eenmaal thuis wachtte ons de rouwkaart waarbij Jeroen ons in een knalgeel t-shirt grijnzend aan kijkt...