Een lange reisdag voor de boeg, o.a. Chott el Jerid staat op de planning. En die planning begint om 04:00 uur in de ochtend. Ik zeg dan liever in de nacht (!), criminéluh zeg. Omdat ik geen zin heb in verkleedpartijen in the middle of the woestijn en het een lekker warme dag wordt, trek ik m'n korte spijkerbroek aan, gympies en shirt. Voor de zekerheid nog wel een sweater erbij.
Vol goede moed gaan we met de bus op pad en zien de nacht verdwijnen, de zon opkomen en zo af en toe een eenzame ziel op straat. Na vele kilometers op een verhoogde weg dwars door de leegte, komen we aan bij een erfenis van zoutmeren toen duizenden jaren geleden de Middellandse Zee de vlakten van Noord-Afrika overspoelde. Chott el Jerid is de allergrootste, 5000 km2 zout landschap.
We stappen uit de bus en een immense kou en zout smakende wind overvalt me.
Met klappertandende benen en m'n capuchon over m'n hoofd getrokken geniet ik van deze sobere pracht die een sierlijk wit zout randje heeft. Maar een fata morgana van een kampvuur zou wel mooi zijn geweest...