We rijden door het woestijnachtige zuidelijke binnenland van Tunesië. Kilometers en kilometers oneindige leegte trekken aan ons voorbij, zandduinen en rotsachtige vlakten. En dan opeens floept er een dorpje uit het zand omhoog, als een geest uit het zand. Geen bordje van tevoren met een plaatsnaam erop, of een aanwijzing dat er over zoveel kilometer iets van een bewoonde wereld zichtbaar wordt. De term bewoond is misschien zelfs wat overdreven, ik heb er geen kip gezien. Zelfs geen kameel. Het is er muisstil, de enige beweging zit hem in de wind die hier vrij spel heeft.