Ik stap naar binnen in de beroemdste tapijtenzaak van Mahdia. Althans, zo laat ik het me vertellen door de enthousiaste eigenaar, nadat ik voor de zoveelste keer ben verkocht voor tig kamelen.

'Oh mevrouw, ik moet ik u echt een kopje thee aanbieden'.
'Maar ik heb al liters thee op...'
'Nee, nee, echt. Ik sta erop. Is Tunesische gastvrijheid'.

Ik weet het. En ik wil dit pand graag zien, al is het niet voor de tapijten. Maar er liggen schitterende tegels op de vloer. Alleen die rollen zo lastig op...

'Kijk, kijk! Deze is heel groot, door veel mensen aan gewerkt, keihard, veel uren. Mooi?'
'Zeker, heel mooi'.
'Ah, goed. En deze is...'

Ik raak hem heel even kwijt want de thee wordt gebracht. Loeiheet en zoeter dan zoet.

'Welke kleur vind u mooi?'
'Euh, blauw'.
'Goed, heel goed! Ja, wilt u een groot tapijt of een klein?'
'Geen'.
'Huh? Oh, oké. Ha, u wilt een loper! Leuk voor op tafel!'
'Nee, geen loper. Dank u wel'.
'Maar wat wilt u dan?'
'Niets'.

Ai, wrong answer. Dat ik de thee erg lekker vind maakt niet meer uit. De tapijten worden in een rolletje weer tegen de muur aangezet. Wachtend op een volgende toerist. Als hij nou een vliegend tapijt had gehad... dan... :-)