Tanzania wordt doorgaans bezocht met chauffeur en / of begeleiding van een lokale gids. Wij zagen dan ook zeer weinig toeristen die, net als wij, zelfstandig het noorden van Tanzania bezochten. Het moet gezegd; het wordt je niet makkelijk gemaakt om het land zonder gids te doorkruisen. In 2018 waren er althans weinig aanbieders van huurauto's zonder gids. Bovendien moet je rekenen op exorbitant hoge prijzen voor, ja, waarvoor eigenlijk niet?! Zeer dure entree per persoon en per auto voor natuurreservaten of conservation area's, en zowat elk gebied in het noorden is als zodanig geoormerkt. Behalve de 'entry permit' betaal je een 'verblijfspermit' per persoon per dag, en ook nog een 'activity permit' per persoon per dag als je iets wilt ondernemen (wat je natuurlijk altijd doet).
Al die kosten terzijde, de ervaring zelf is fantastisch. Een gebied dat grenst aan de Serengeti, maar daar nog net niet toe behoort, is Ndutu. De weg naar onze lodge daar was een uitdaging, zoals elke weg in Tanzania een uitdaging is; waar de 'officiële' weg loopt is vaak lastig te beoordelen, omdat sporen allerlei kanten oplopen en ieder zijn eigen weg zoekt. In dit geval zaten we op het 'hoofdspoor', of wat daarvoor door moest gaan, maar we besloten daarvan af te wijken in verband met water op de weg waarbij we niet konden beoordelen hoe diep de gaten daaronder waren. Dus besloten we achter de struiken om te rijden, een ander spoor volgend. Tot we, totaal verrast, een poot vanachter een struik zagen liggen. Nog opgewonden van de onverwachte ontmoeting met wat een leeuw moest zijn, liepen vanaf de andere kant twee welpjes voor onze auto langs terug naar Moeder Leeuw. Uiteindelijk hebben we langer dan een uur staan kijken naar wat drie leeuwinnen en zeven welpjes bleken te zijn. En dat helemaal alleen, tussen de struiken, geen mens te bekennen in kilometers omtrek.