Uitgedroogd... hoe het begon
Petite Cote en Sine-Saloum
Senegal
Abytravel
Uitgedroogd... hoe het begon
Mijn autoroute-We hadden de dag tevoren een auto met chauffeur gehuurd. Die ochtend vertrokken we vol goede moed uit Nianing een plaatsje niet ver van M'bour aan de Senegalese Sine Saloum.Aan de auto een comfortabele blauwe Peugeot station in prima conditie,zou het niet liggen.. Weliswaar stuurde de chauffeur, die ons zou komen ophalen en deze route goed kende, een verre neef om hem te vervangen omdat hij dringende andere bezigheden had. Maar die verzekerde ons dat zijn oom het hem goed uitgelegd had, er kon weinig fout gaan. Verder vertrokken we bijna twee uur later dan aanvankelijk de bedoeling was, maar ach dat is hier vrij normaal en de totale reis naar het veer van Barra zou niet meer dan zo'n 5-6 uur duren, dus dan waren we er toch nog rond 4 uur 'smiddags , ruim op tijd om de oversteek naar Banjul te maken en daarna op zoek te gaan naar Aby's Bar, waar we zouden overnachten. Het eerste stuk van de reis verliep veelbelovend. De chauffeur pikte nog een kennis op die naar Kaolack moest en deze route regelmatig aflegde. Deze extra passagier bleek een onderhoudende babbelaar, die ons onderweg op allerlei bijzonderheden en bezienswaardigheden wees. Bij Sandiara stopten we nog even om wat flessen water te kopen voor onderweg. Totaal 3 liter, dat moest , samen met de halve liter die ik nog had toch ruim voldoende zijn voor die dag.
Op ongeveer 20km voor Fatick kwam er een eerste aanwijzing dat deze reis toch niet zo onbezorgd zou verlopen als ik had gedacht. Een klap, de auto begon te slingeren en de chauffeur trapte hard op z'n rem. Ik dacht dat er een beest onder de auto was gekomen, maar nee, we hadden een klapband. Dat zou vast wel een vertraging van een half uur opwerpen?
In elk geval wel een mooie gelegenheid om even de benen te strekken en een plekje in de berm te zoeken voor de sanitaire nood, terwijl de chauffeur en z'n bijrijder de auto op de krik zetten. Intussen natuurlijk ook maar wat foto's maken, mooie bloemen stonden er hier langs de weg die veel insecten aantrokken. Altijd goed voor een mooi plaatje. Ik had net scherp gesteld toen ik werd geroepen: we gingen weer verder! Zo snel al, het kon niet beter. Dus nietsvermoedend over het vervolg dat ons te wachten stond gingen we weer op pad. Na nog een korte stop, omdat éen van de moeren van het wiel niet goed aangedraaid bleek bereikten we Kaolack zonder verdere problemen. Het was net na de middag en we waren al ruim over de helft, dat ging goed! We zetten onze extra passagier af bij le Gare en onze taxichauffeur pikte een ander op , die ook naar het veer moest.
Vanaf dat moment begon het fout te gaan. In Kaolack meende ik een bord gezien te hebben bij een splitsing dat rechtsaf naar Gambia aangaf. Maar onze nieuwe passagier was vrij stellig, dat we rechtdoor moesten en de oom had het onze bestuurder blijkbaar toch niet zo goed uitgelegd, of hij had het niet onthouden, dus hij liet zich door deze nieuwe "gids" leiden. Nou had ik de route van Karang - net over de grens met Gambia- naar Kaolack al wel eens in omgekeerde richting afgelegd, maar ik zag totaal geen herkenningspunten. Toch kreeg ik nog geen achterdocht,dat was per taxi brousse geweest, die in elk klein dorpje stopte, dus wellicht was dit wel een snellere route. De weg werd wel slechter en hobbeliger naarmate we verder vorderden, asfalt ontbrak zelfs op grote stukken, maar nog steeds geen echte argwaan. Pas toen ik na ruim twee uur hobbelen en schudden in de inmiddels flink warm geworden auto, ondanks dat alle raampjes open stonden een bord zag met de aanduiding "Farafenni", wist ik dat mijn vage gevoel van onbehagen toch juist was. Ja hier was natuurlijk ook een veer -zij het veel kleiner- over de Gambia River, maar dit was mijlen uit de kust, en had ik niet gehoord dat de weg over de zuid oever onbegaanbaar was op het moment?
Het werd nog erger, want onze chauffeur bleek aan de Gambiaanse kant van de grensovergang bij Keur Sulay niet over de juiste papieren te beschikken om ons tot aan de veerpont te mogen brengen. Mijn smeekbede bij de douanebeambte voorkwam dat hij een fikse boete kreeg, maar verder mocht hij onder geen beding. Dus namen we afscheid van onze chauffeur en stapten over op een Gambiaanse yellow and green taxi. Onze Senegalese chauffeur moest het hele eind nog terug over die lange hete hobbelweg dus doneerde ik hem de helft van mijn watervoorraad, zelf had ik dan nog ruim een liter....
De "nieuwe" taxi had een vering waar een kermisattractie bij in het niet valt en dat in combinatie met een chauffeur die op de smalle zandweg met steil aflopende bermen halsbrekende toeren uitvoerde om toch maar zo snel mogelijk bij het veer te komen leverde een tocht op waarbij we regelmatig van de ene naar de andere kant en bijna tegen het dak geslingerd werden. Maar na een ruim half uur kwam de verlossing, daar was de pont. Helaas bleek al snel dat het inderdaad onmogelijk zou zijn aan de overkant verder vervoer naar de kust te vinden, of we zouden helemaal via Bignona aan de weg naar Ziguinchor moeten. Dat was geen optie! Dus weer terug onze kermisattractie in voor nog eens 10 minuten slingeren en zwieren naar de opstapplaats voor de taxi brousse langs de noordelijke oever.
Daar aangekomen bleek er pas om kwart over vijf éen te vertrekken, dus maar een plekje in de schaduw gezocht en wachten. Intussen maar eens wat water uit de fles, dat ging er nu wel in...(vervolg- zie Gambia, Uitgedroogd)
Foto's
