Deel 5: Senegal, hetzelfde, maar toch anders
Centraal Senegal
Senegal
MarianneV
Deel 5: Senegal, hetzelfde, maar toch anders
Dag 6: Even rust...
Na alle ervaringen en indrukken van de afgelopen dagen lijkt het ons goed vandaag een dagje tot ons zelf te komen. We starten rustig, ik ga nog wat op cadeautjesjacht en we gaan daarna wandelen naar Kotu, een uurtje lopen zo was ons voorspeld. Het wordt een prachtige wandeling. We lunchen in Kotu en lopen over het strand weer terug.
Ik verdiep me daarna in het heden en verleden van Gambia en Senegal in het boek dat ik bij me heb.'s Avonds eten bij Scala. Heerlijk!
Morgen naar Senegal. Spannend!
Dag 7: Senegal!!
Om half 8 worden we opgehaald bij het hotel door een stevige bus voor een man of 12. We rijden over een weg met gigantische gaten en kuilen. De chauffeur maalt er niet om. Hij switcht van de ene kant naar de andere. Na een tijdje zijn we aangekomen bij de zuid-grens van Gambia. Een heel gedoe. Eerst Gambia uit. Stempelen. Stukje door niemandsland; dan bij Seletie Senegal in: stempelen. De Senegalese kinderen drommen om de bus. Ze vragen om pennen, waterflessen en geld. Ze zien er armoedig uit; ongelukkig, anders dan de kinderen in Gambia. Gelukkig is dat niet overal zo. Als we verder rijden langs de wegen met af en toe een hutje of compound. Kinderen zwaaien en roepen vrolijk.
We gaan naar een compound van de Djolastam, de grootste stam van de provincie Cassamance. We krijgen de kans binnen in een van de hutten te kijken. Deze man heeft 2 vrouwen (als je ze kunt onderhouden mag je er maximaal 4 hebben). De eerste vrouw is gearrangeerd door de familie. Man en vrouw mogen dat niet weigeren. De 2e vrouw is door de man zelf uitgekozen. De vrouwen hebben, samen met hun kinderen, een eigen bed met een strozak. De man heeft een schuimrubber matras. De vrouwen hebben om de beurt 'dienst' om bij de man te slapen. Deze vrouw doet ook het huishouden: doet de was, houdt het huis schoon en kookt. Volgens onze Gambiaanse gids gaat het overal in Gambia ook nog zo. Dus ook bij hem. Hij woont ook in een vergelijkbare hut. Ze verassen ons met de hele compound op muziek en dans. Ze hebben er duidelijk plezier in.
Daarna vervolgen we onze tocht. We gaan naar de plaats Ziquinchore, waar we lunchen, naar de markt gaan, die overigens zeker zo vies is als in Gambia, meer stinkt en veel minder kleurig is.
Op de 'kunstmarkt' kopen we ons laatste houtsnijwerk.
Van daar uit gaan we met een boot, een piroque, voor een tocht door het mangrovegebied. Deze is veel wijdser dan die we bevaarden in Gambia. We zien heel veel soorten vogels, waaronder veel flamingo's, gigantische reigers en ooievaars, ibissen, ijsvogels en oneindig veel meer soorten wiens namen ik niet meer weet.
Na 1'/2 uur komen we aan in Affrinam (alleen een hutje), waar de bus ons staat op te wachten.
Het is al lang donker als we bij de grens aankomen. De kinderen (maar ook de volwassenen) zijn er weer allemaal. In het donker ziet het er veel dreigender uit. Ze kloppen op de ramen en proberen deze open te krijgen. We zijn blij als we mogen doorrijden. Opnieuw stempelen als we Gambia in komen. Over de 'hobbels en bobbels' terug naar ons hotel. Het is dan half negen en we zijn doodmoe. We eten nog snel een hapje bij de Italiaan tegenover en vallen dan doodmoe in bed.
Dag 8: Naar huis
Vandaag moeten we na een heerlijke vakantie afscheid nemen van dit land met zijn prachtige mensen, zijn heerlijke temperatuur en bijzondere cultuur. Na het ontbijt lopen we nog wat door Kololi en maken we nog een strandwandeling. We maken nog wat foto's in de mooie tuin van ons Senegambia Beach Hotel en om 12 uur trekken we de deur van onze kamer 223 dicht.
Ons vliegtuig heeft helaas een uurtje vertraging, maar gelukkig kunnen we op het vliegveld nog lekker buiten zitten. Rond 11 uur landen we op Schiphol. Maar dat we terug gaan is een ding dat zeker is!
Foto's
