Genocide memorials, tranen en ongeloof.

Door: Wisseschout

Geplaatst op Jul 21, 2011

Geen vrolijk onderwerp, maar het hoort wel helemaal bij Rwanda. Na de genocide in 1994 zijn er verschillende memorials opgericht. De mensen willen hiermee een sterke boodschap overbrengen van NOOIT MEER WILLEN WE DIT. De memorials zijn heel indrukwekkend en zeker het overwegen waard om er één te bezoeken. Het zal ook vragen bij jezelf oproepen van moet ik daar nu wel naar toe. Maar als je met de mensen praat dan zijn ze heel stellig erin. GAAN. Nu is er een memorial in Kigali [ de hoofdstad ] Deze is indrukwekkend maar er is er één in GIKONGORO het Murambi memorial Centre wat een wel heel diepe indruk achterliet. Ik heb ook lang gewacht en gedacht of ik er wel iets over moest schrijven, maar als herinnering aan alle mensen die daar vermoord zijn op beestachtige wijze hier hun verhaal. Wij kregen een rondleiding van de enige overlevende meneer. Hij was als dood achtergelaten onder een stapel lijken en is dagen later de heuvels in gevlucht met een grote hoofdwond [ de deuk in zijn schedel is nog steeds te zien] Hij is nu elke dag hier omdat dat nu zijn leven is en hij nooit meer los kan laten wat er gebeurd is daar. Heeft zijn vrouw en 5 kinderen verloren.
Er staan allemaal schoolgebouwen [ 64 kamers ] en daar zijn ongeveer 40 tot 60.000 Tuties ! door militair getrainde Hutu Burgers bij elkaar gedreven en in 4 dagen vermoord. Eerst gooiden ze granaten door de ramen naar binnen en toen die opwaren gingen ze met machetes naar binnen. Er gebeurden toen vreselijke dingen die ik niet zal opschrijven. De lichamen van mannen / vrouwen en kinderen werden in grote kuilen gegooid en met ongebluste kalk overgoten. Nu kun je de gebouwen bezoeken en daar liggen nog 1800 lichamen. Het is iets wat je nooit meer vergeet en de tranen vloeien rijkelijk bij iederéén. Ook is er een groot massagraf met een herdenkingsteen. Een deel van de kleren hebben ze op rekken opgehangen.
De gevluchte man heeft uiteindelijk de Fransen die daar op een gegeven moment kwamen over deze moordpartij verteld en hun op de massagraven gewezen.
Ik heb een bloemetje in het gras geplukt en op de steen gelegd en ja nu ik dit schrijf prikken de tranen weer achter mijn ogen.
Niet een echte vakantiedag zal ik maar zeggen. Maar helaas hoort dit ook bij hun land en zullen ze er mee moeten leren leven. Nog steeds worden er mensen berecht. De grote aanstichters in Tanzania [ soort tribunaal als Den Haag] en de kleintjes in de dorpen zelf door de dorpsgemeenschap. Zttend onder een boom zie je die tribunalen onderweg. Ook de berechte mensen zie je lopen in roze gevangenis pakjes omdat ze moeten helpen aan de wederop bouw van hun land.

Foto's

5ae12.jpg

Wisseschout