Na een uurtje komt er iemand ons halen , we struikelen door de steegjes naar onze kamer, bij mensen thuis, een gasten verblijfje. Ik heb een kamer van 2,5 bij 2,5 mtr, een bed, een jerrycan water en een teiltje. Er brand een olielampje, wat ik iets verder van de met witte plastic zakken beklede muur af zet. Het beddengoed is fris en het bed ligt prima. Ik staar naar het zwarte landbouw plastic dat aan het plafond zit, en voel hoe moe ik ben. Ik vraag een thermoskan heet water en geniet van een kopje thee. Donderdag. Ik word wakker van de regen, het komt weer met bakken uit de lucht. Het is aardedonker in mijn huisje, het maakt niet uit of ik mijn ogen open heb of niet. Het lawaai is eindelijk opgehouden, het is 5 uur. Tevreden draai ik me weer om. Om 6 uur zet mijn buurman zijn radio weer aan, ik zet mijn deur open en kijk naar het water dat door het straatje gutst. Er komt een ware waterval de heuvel af (waar het ‘toilet’ is ) en kiep met een gerust hart mijn waterfles toilet leeg.