Sossusvlei en Dead vlei

Door: Jdevaan

Geplaatst op Feb 28, 2010

Een van de belangrijkste topattracties van Namibië is toch wel de Sossusvlei.
Met name het rode zand maakt dit gebied tot één van de mooiste woestijnen van de wereld. Door de schaarse vegetatie leeft er betrekkelijk weinig wild in dit park. Één van de meest tot de verbeelding sprekende dieren die in het harde klimaat weten te overleven is de oryx. Het beeld van deze beesten voor een rode duin uit het Namib Naukluft-Park is een nationaal symbool van Namibië.

In alle reisbeschrijvingen en reclame van de Namibische tourism board wordt je gelokt met mooie foto’s en wervende teksten over de prachtige zonsop- en zonsondergang in Sossusvlei. Ze tonen magische afbeeldingen van oranje en rode duinen met sterke slagschaduwen. Beschrijven de Sossusvlei als een waar fotografenparadijs.
Die fotografen dienen echter wel een goed gevulde portemonnee te hebben, en dat is nu niet echt voor het merendeel van de fotografen (lees kunstenaars) weggelegd in dit digitale tijdperk.

De poort naar de Sossusvlei gaat immers pas om 7.00 uur open, terwijl de zon nu om 6.40 al op gaat. De beroemde duin 45 waar iedereen op zou moeten klauteren om die waanzinnig mooie zonsopgang mee te maken, ligt op 45 km na de gate en voor de klauterpartij naar de 170 meter hoge top, moet je ook nog een stief kwartiertje uittrekken.

Wij gingen om 6.00 uur uit de veren, reden een klein half uurtje later aan, om vervolgens na vier kilometer aan te sluiten in een lange file voor de poort. Geloof dat dit de enige plek in Namibië is waar je überhaupt een file tegenkomt…
Als dan uiteindelijk om over zevenen de poort open gaat, mag je alvorens de volgende poort door te rijden, nog een half uur of langer in de rij gaan staan om je permit te gaan kopen, anders kom je er nog niet in.
Binnen het park, op eindelijk weer een asfaltweg, mag je vervolgens niet harder als 60 rijden, kortom het loopt al tegen 8.30 uur als we eindelijk aan de klauterpartij kunnen beginnen!!!
Het uitzicht is prachtig, maar helaas klimt de zon snel zodat de schaduwen korter worden, de duinen wat minder rood zijn en het landschap niet meer voortdurend veranderd.
Nu zal ik niet beweren dat het niet mooi was, dat was het wel, maar zo magisch als voorgespiegeld…,dat kunnen alleen die happy few zien die ’s nachts tegen astronomische bedragen, hun hoofd te rusten leggen op een van de vele donsgevulde kussens van de Sossus Dune Lodge.
Tja, en als je dan nog een dikke beurs over hebt, kun je natuurlijk ook nog een leuke ballonvaart doen om al dat moois vanuit de lucht te aanschouwen.

Na duin 45 kun je nog 20 km doorrijden, maar dan kom je op terrein waar je alleen nog maar met een 4x4 auto kunt rijden. Natuurlijk staan hier jeeps opgesteld die je tegen (redelijke) betaling nog wel die extra 5 km willen vervoeren naar de parkeerplaats voor de Dead vlei, een van de hoogtepunten binnen de topattractie.

Miljoenen jaren geleden werd de Sossusvlei in de regentijd gevoed door een grote rivier, zo ook de Hidden vlei, Nara vlei en Dead vlei. Echter, omdat de duinen voortdurend aan de wandel zijn, werd de Dead vlei 900 jaar geleden door een nieuw gevormde dwarsligger afgesloten van de Sossusvlei.
Dead vlei is heel surrealistisch. Ook hier hebben we eerst een hoge duin beklommen om de vlei van bovenaf te aanschouwen. Vervolgens lekker naar beneden geroetsjt om daarna de witte kleivlakte met de Camelthorn trees
te bekijken. Deze zijn uiteindelijk vrijwel allemaal afgestorven. Deze bomen hebben een wortel die voortdurend meegroeit, tot wel 80 m diep, als het water zakt. Maar Dead vlei komt nooit meer onder water te staan en de kameeldoorns kregen geen water meer. De dode, kale stammen steken omhoog uit de keihard gebakken kleilaag.

We hebben vandaag wederom geluk. In de lente steekt hier regelmatig een fikse wind op, waardoor je dus gratis kunt genieten van een zandpeeling. Maar zoniet vandaag. Het is windstil en met een temperatuur van rond de 25 graden is het nog net goed toeven onder deze onbarmhartig schijnende zon.
De jeep brengt ons na deze ochtendwandeling nog naar de Big mama, een van de hoogste duinen, ca. 350 meter, die over de Sossusvlei waakt. Deze lijkt wel een groene oase vergeleken met de Dead vlei. Er is dan ook flink wat regen gevallen in november en december en dat laat zijn groene sporen na. Het is al over enen als we de gate weer uitrijden en nog een bezoek brengen aan de Sesriem canyon, die nu ook compleet droog staat.

En dan op naar Rooiklip!