Kalahari Sands (5)
Namibië
Afrika
RoyanvanVelse
Kalahari Sands (5)
Na de nacht rijden we de woestijn weer in. Namib Desert. Woestijnheuvels met af en toe een eenzame boom. Uren lang rijden we door het zand, een aaneenschakeling van rode, bruine en gele tinten. Al die tijd komen we niet één tegenligger tegen. Schijnbaar woont hier niemand, leeft hier niemand. We vragen ons af wat er gebeurt wanneer je hier pech of een ongeluk krijgt. Niets te zien. Hoogstens af en toe de achterkant van een struisvogel. Je ziet ze alleen maar van achteren omdat ze altijd wegrennen. Passen, ook hier, een kleine canyon, als onderbreking in een woestijnlandschap. En uiteindelijk komen we aan in Solitaire. Nooit nog heb ik zo’n toepasselijke naam voor een “dorp” gezien. Het bestaat uit een huis en een tankstation annex winkel. Zo eenzaam als het maar kan. We tanken hier en we gaan naar binnen. Een brede, ruig ogende man staat achter de balie. Zo’n iemand die de beschaving achter zich heeft gelaten omdat hij te veel avonturen heeft beleefd in zijn leven. Zo’n semi-kluizenaar waar niemand mee om weet te gaan en wie je niet eens recht in de ogen durft te kijken. Maar het valt mee. Ondanks m’n vooroordelen is het een joviale man. We eten er een hap alvorens we verder trekken.
Kilometers verder, terwijl we ons afvragen of we nog wel op de juiste weg zitten, komen we eindelijk aan bij Kulala Lodge, waar we de volgende nachten geboekt hebben. De laatste etappe van onze reis. Een klein resort, helemaal afgelegen, aan de rand van een droge rivierbedding, recht tegenover de rode zandheuvels. Het kampje bestaat uit 12 kulala’s , traditionele woningen opgebouwd uit leem en riet. Nummer 9 is voor ons. De kulala staat op palen, tegen ongedierte. De achtermuur is van klei gemaakt, evenals het dak, maar de zijkanten zijn van tentdoek. Het is feitelijk een luxe uitvoering van een woestijntent. Electkriciteit is voorhanden en achter een schuifdeur in de achtermuur bevindt zich een royale badkamer met stromend water. Het is niet te geloven. Airconditioning is hier niet nodig want kulala’s zijn koel en ‘s nachts is de woestijn koud. Op het dak en aan de voorkant bevinden zich terrassen, waarvandaan je ‘s avonds de zon onder kunt zien gaan achter de heuvels. Eén van de meest romantische taferelen van Namibië.
Die avond installeren we ons voor de zonsondergang. Dit moeten we meemaken, en hier hebben we het al zo vaak over gehad. De zon zien verdwijnen in Sossusvlei. Maar het lijkt erop dat we pech hebben. De lucht betrekt nog voordat de duisternis invalt en er vallen een paar regendruppels. Regen in de woestijn. Iets wat we niet verwacht hadden. De eerste keer dat het regent in het bestaan van deze lodge. En de regen zet door. Het wordt al snel kouder in de woestijn. Het liedje "Magnolias for ever" van Claude François weerklinkt, met dat stukje tekst over koude woestijnen en vochtige hemels. In plaats van een zonsondergang zien we weldra bliksemschichten boven de rode heuvels. Een bijzonder tafereel, maar niet dat wat we zochten. Ietwat gedesillusioneerd maar toch onder de indruk van de hele omgeving kruipen we na het eten in bed. De flappen van de kulala laten we open om al inslapend naar de woestijn te kunnen kijken. Het is koud, maar de bedden zijn comfortabel en de dekens dik en warm. Overnachten in de woestijn.
Om 5 uur de volgende dag staan we op. Ik vind het ongewoon fris en heb bijna het gevoel dat ik naar m’n werk moet. Het regent nog steeds. De 15 mm die hier normaal per jaar vallen zijn naar mijn idee reeds verdubbeld en het is nog niet afgelopen. Alles is vochtig en klam. De hele kulala is nat van binnen en van buiten, en begint op verschillende plaatsen te lekken. Bagage is nat geworden maar deze ontbering doet ons goede humeur nog niet verwelken.
In een kleine groep rijden we een uur later in een 4x4 Sossusvlei in. Regen, wind. Uitzonderlijk voor hier en dat moet ons net overkomen. We stoppen bij Dune 45, één van de hoogste duinen ter wereld, en ik klim naar boven. Wanneer er een beetje zon achter de wolken verschijnt maak ik snel een paar foto’s. De duinen zullen wel niet zo rood lijken maar het pittoreske beeld van die ene boom met de duinen op de achtergrond heb ik vastgelegd. Verderop laten we de auto staan en gaan we lopend verder, terwijl we wegzakken in zand en modder, tot aan Deathvlei. De vallei van de dood. Een stukje landschap waar de bomen verbrand zijn door de zon, een lugubere aanblik, des te vreemder nog door de mist die op komt zetten zodra het even ophoudt met regenen.
Volledig natgeregend rijden we terug naar de lodge en de toestand van de weg is ernstig verslechterd. Zelfs de 4x4 heeft moeite om door sommige stukken heen te komen. En het regent maar door, alsof er een overstroming op komst is. We zijn verkleumd en in de kulala nemen we eerst een hete douche alvorens we onder de wol kruipen voor een Afrikaans middagdutje. Binnen afzienbare tijd slapen we. (wordt vervolgd)
Foto's
