Dromedaris voor Dummies
Zuid Sahara en oases
Marokko
Daphnekeune
Dromedaris voor Dummies
Ik geniet enorm van reizen door Groene Oorden. Zo kan ik uren wandelen door de rijstterassen van Longji in China. Die zijn adembenemend mooi, vooral na een regenbui als de verschillende tinten groen in de ontstane plassen weerspiegeld worden. Het verveelt nooit.
Wanneer ik door de regenwouden van Costa Rica loop, terwijl tientallen neusberen voorbij rennen en blauwe morpho’s traag vleugelklappend om me heen fladderen, dan ben ik in mijn element.
Combineer Groen met Bergen en ik ben intens gelukkig: de mogotes op Cuba, de Nepalese Himalaya, en het karstgebergte in Yangshuo zijn plekken waar ik ieder jaar wéér heen zou willen gaan.
Een woestijntrekking door de Sahara staat dus logischerwijs helemaal onderaan mijn reislijstje.
Waarom stemde ik dan in om met 2 Blauwe Mannen en 3 dromedarissen 5 dagen lang dit gebied te doorkruisen?
Een simpel optelsommetje (zand, de kleur geel, immense kiezelplateaus, geen water te bekennen) had toch afdoende moeten zijn om daarvan af te zien.
Maar ja, het was de Duizend-en-een-nacht-jongensdroom van mijn lief, en omdat ik niet beroerdste ben, gunde ik hem zijn exotische avontuur en zei: “Tuurlijk schat, we gáán!”.
Tijdens zo’n reis zijn een aantal zaken belangrijk:
-een gids (je moet er niet aan denken om in die oneindig uitgestrekte vlakte zonder enig herkenningspunt je eigen weg te moeten zoeken)
-een kok (het is wonderbaarlijk hoeveel honger je kunt krijgen na 7 uur woestijn-strompelen door zand en over kiezelgrond)
-een goede tent (helaas hadden we deze niet: de haringen waren spoorloos verdwenen en de tentstokken gebroken, maar dit terzijde)
-een gezond groepje dromedarissen (want het is onmogelijk om voedsel, drinken, kookbivak, bagage en een incomplete tent gedurende 5 dagen lang zelf te moeten dragen)
Voor eenieder die van plan is een woestijntrekking te willen maken, is het tevens raadzaam mijn ‘Gebruiksaanwijzingen der Dromedarissen’ aandachtig te lezen, teneinde een geslaagde vakantie veilig te stellen.
Neem oordoppen mee voor een goede nachtrust en voor de auditief sensitieven onder ons zijn deze hulpmiddelen ook overdag geen overbodige luxe. Als de dromedarissen ’s nachts te rusten gaan komt er een oorverdovend lawaai uit hun binnenste (het gevolg van opboeren en herkauwen van voedsel), maar ook hun woedend protesterende gebrul bij het commando ‘lig’of ‘sta’ overschrijdt de decibelgrens van het aangename. Hun geloei vertoont nog de meeste gelijkenis met het burlen van een dozijn herten, waarbij de tong van de dromedaris bovendien kan opzwellen tot angstaanjagende proporties.
Bind tijdens een korte pauze of lunch de voorpoten van de dromedaris met een kort touw aan elkaar. Dit voorkomt weliswaar niet dat het dier wegloopt, maar beperkt zijn actieradius tot een alleszins overbrugbare afstand van 2 kilometer, zodat je aan de horizon nog net een zwart stipje kunt ontwaren en slechts de helft van je pauze opgaat aan het terughalen van je wandelende bagagedrager.
Het is dientengevolge aan te bevelen om tijdens de nacht de dromedaris te laten knielen en boven- en onderbenen te omwikkelen met touw. Opstaan is hierdoor schier onmogelijk, hoewel lenige exemplaren met gestrekte achterbenen en op de knieën voort hopsend nog een bewonderenswaardige afstand weten af te leggen.
Onthoud dat je hele hebben en houwen zich op de rug van de dromedaris bevindt. Bind middels een touw de dromedarissen goed aan elkaar. Het is een onaangename verrassing als je na een terloopse blik achterwaarts nog maar 2 in plaats van 3 dromedarissen telt. Het terughalen van een losgeraakte, afgeslagen en achteloos ronddolende dromedaris is geen prettige bezigheid.
Het is derhalve raadzaam om achteraan de karavaan te lopen, een oogje in het zeil te houden en op deze wijze een meer ontspannen vakantie te bevorderen.
Houd echter gepaste afstand tot het achterste van de dromedaris. Het urineren geschiedt namelijk in achterwaartse richting en de druk op de blaas is enorm (niet verwonderlijk als je bedenkt dat een dromedaris maar liefst 100 liter water in één keer kan drinken).
Flatulentie is dit dier niet vreemd en de vrijkomende walmen doen je adem stokken.
De harde kegelvormige drollen vliegen je bovendien meermaal daags letterlijk om de oren. Het zogenaamde anuslapje, dat door een touwtje aan weerszijden van het zadel en onder de staart langs is vastgebonden heeft slechts een subtiel snelheidsremmend effect, welke wel net afdoende kan zijn om tijdig een zijwaartse sprongbeweging mogelijk te maken.
Weet dat een dromedaris een last van wel 400 kilo kan dragen. Ik kwam daar pas achter na onze reis, waar ik meermalen dringende uitnodigingen plaats te nemen op de bagagetassen heldhaftig had afgeslagen omdat ik het dier niet extra wilde vermoeien met mijn 59 kilo.
Opmerkelijk is nog de communicatieve vaardigheid van de dromedaris. Van onze gids ontving ik enkele weken na de trekking een mailtje waarin hij me meldde dat de dromedarissen mij misten en ik van hun de groeten kreeg.
Het ontbreken van een goede tent, de route die ons niet langs de beloofde oases heeft gebracht, de opgelopen indigestie, de duizenden vliegen die daar wél van genoten hebben, de 24 uur durende zandstorm die mij bij thuiskomst nog weken verstikkende hoestbuien heeft opgeleverd, en mijn intense gevoel van eenzaamheid en ellende tijdens deze reis: we zijn er toch niet bedrogen uitgekomen.
Mijn lief vond het geweldig.
Mijn verlangen naar Groene Oorden is alleen maar groter geworden.
Foto's
