Woestijn en zon, sneeuw en zon
Zuid Sahara en oases
Marokko
Mireille
Woestijn en zon, sneeuw en zon
Ontbijten in de mannen tent in Erfoud was er niet bij - dus een dorpje verderop, Rissani, nou dat is ook net iets uit een cowboyfilm alleen zonder de cowboys. Sinds alle toeristen en anderen direct door kunnen rijden naar Merzouga is er hier niet veel te zoeken. De cafés en winkels vergane glorie. Wij hebben ook ontbeten in zo’n café, behalve de mooie betegeling en de Marokkaanse lampen was het een smoezelige vergane glorie. Eigenlijk wel sneu je vraagt je af hoe ze de eindjes aan elkaar knopen. Ook hier met jas aan ontbijten, en tot onze verbazing verse jus d’oranje, lekker cappuccino en vers warm brood! Voordat we richting de woestijn gingen hebben we een ‘circuit toeristique’ genomen. Erg leuk om te zien want zo kun je goed het plattelandsleven aan de rand van de woestijn zien. Veel Ksars, weliswaar veel in vergaande staat van ruïne en natuurlijk de palmariëen waarin het ingenieuze irrigatie systeem goed te zien is. Mannen waren drukdoende nieuwe irrigatie kanalen te graven en de vele kinderen leken geen school te hebben. Zodra je stopte om fotos te maken kwamen er een stel kinderen aangerend die ERG onbeschoft en vervelend zijn. Sta je daar met je camera een foto te maken (géén eens van mensen) krijg je ineens een pets op je billen met veel gebarende hilariteit! Joelen en op de auto slaan blijkt ook een leuk spel te zijn?! Vanuit de rijdende auto is het wel genieten…Het is goed te zien dat het leven heel eenvoudig en armoedig is, mannen lopen in hun djellaba’s en vrouwen in de zwarte haïks de levensvreugde straalt er niet van af.
Nu komen we bij de woestijn, het landschap heel droog en vooral zwartgrijze stenen waarbij je op de horizon de rood Erg Chebbi duinen ziet. Én er wordt nog steeds gevlagd! Aan de grote weg richting Merzouga komen we het bord tegen voor ons hotel, we slaan af en rijden over wielsporen langs groen witte paaltjes naar onze ‘Auberge Kashbah Derkaoua Oasis’ óók bekend als Cher Michel. Wat een heerlijke plek tot in de puntjes verzorgd. Genieten dus. Wij gaan er wel gelijk op uit om de Sahara duinen te onderzoeken en te voelen. Bij een grote duinpan zijn we nog niet gestopt of uit diverse richtingen komen de zogenaamde ‘blauwe’ mannen aangerend of op hun brommertjes aangescheurd. De mooiste duinen worden beloofd en ‘Non merci’ bestaat niet in het woorden boek. Kinderen zijn er ook met hun fossielen souvenirs. Grrrr even rustig genieten lukt hier niet. Als we op een gegeven moment het zo zat zijn besluiten we op het dakterras van een café te gaan lunchen, Ruuuussst! Vandaar heerlijk genieten van de zon en het uitzicht over de prachtige rode duinen. Met leedvermaak kijken we naar andere jeeps en autos die aan komen om de duinen te bewonderen, Whrrrrram Whraaaam daar zijn al die brommertjes weer vol gas, het zijn net blauwe horzels hoe ze met zijn allen op die ene aanrijden auto afsteven! We kunnen ons het gemopper in de auto’s helemaal voorstellen – ja jongens, probeer ze nu maar van je af te poeieren! In de verte zien we jeeps de duinen op rijden het zijn net kleine dinkie toys. We bezoeken nog het kleine woestijn meertje ‘Dayet Srji’. Deze wordt gevoed uit een ondergrondse bron en regenwater. Helaas ook hier weer van die lastpakken. Terwijl we terug rijden over het zwarte zand zien we een kudde van wel 20 kamelen met hun kamelenherder. Zwarte, bruine, beige en witte kamelen mooi natuurlijk zonder zadel en ze kuieren heel langzaam voort. Wat apart en bijzonder om ze zo dichtbij tegen te komen. We volgen ze tot de geasfalteerde weg waar ze ook oversteken. Langs de duinen rijden we weer richting het hotel; en slaan daar een ander duinpannetje in, wat een stilte én genieten van de eenvoud van de duinen, niets te horen, de duinen allen betreed door vogelpootjes – Prachtig! Voor de zonsondergang gaan we naar andere duinen. Wij dachten ook een beetje Dakar rally te doen, maar kwamen gigantisch vast te zitten in het hele fijne zand. Gelukkig is Petra niet gauw van haar stuk te brengen, toen Olga en ik het steeds somberder in zagen, de zon steeds verder zakte en de auto tot zijn aandrijfas in het zand was gezakt………Jááá ineens met grote rode zandwolken was de auto los! Blij en opgewonden hebben we nog net de zon kunnen zien zakken. Tevreden reden we naast de ezelherder en zijn ezels terug naar het hotel voor een heerlijke avond bij de open haard, gin tonics en een super maaltijd.
De volgende ochtend in het pikken donker met onze eigen gids met toeareg tulband zijn we op pad gegaan naar de zonsopgang. Overal om ons heen zagen we koplampen van autos scheuren over de vlakte naar De duin. Het deed me een beetje aan Sossusvlei en ‘Dune 45’ denken waar het er ook zo aan toe ging. Er lagen vele kamelen klaar voor de toeristen die (de toeristen) ongelooflijk veel kabaal maakte, jeminee. Onbegrijpelijk! Wij gebruikte de eigen benen om een stukje te lopen. De zon kwam op, echter wel wat schuchter en timide achter een mist sluier.
Toen was het tijd voor de rit naar huis. Onderweg kwamen nog in een wegversperring van een kudde kamelen die naar verse graasgebieden gingen. Terwijl we stapvoets achter hun aan reden viel me voor het eerst op hoe tenger hun poten zijn met er onder een grote ronde platvoet. We volgde de Ziz rivier richting het Midden Atlas gebergte. Het werd steeds kouder naarmate we stegen en ineens lag er een dik pak sneeuw! Bizar zo loop je in de ochtend in de zon en de woestijn en s’middags in de sneeuw! Sneeuwballen gooien en Olga is nog gaan sleetje rijden terwijl er een skiër langs zoefde, geweldig als uitgelaten kinderen was het genieten van de sneeuw! Naast het witte landschap was het helder weer dus zeer fotogeniek. We hebben geluk want als de sneeuw te erg is worden de passen gesloten. Richting Azrou en Ifrane lijkt het bijna op Zwitserland met de bebossing de sneeuw en zelfs de huizen hebben iets van de Europese bergen. We kunnen nu zeggen dat we op wintersport zijn geweest in Marokko!
Toen we in Rabat aankwamen waren de appelflappen al gebakken door de bonne (huishoudster) en konden wij voldaan van een prachtige tocht na genieten. Wat een indrukken en dan te bedenken dat ik hier nog niet alles heb opgeschreven!
Foto's
