Erg Chebbi
Zuid Sahara en oases
Marokko
Willemien
Erg Chebbi
Erg Chebbi
Met donkere ogen monstert de karavaanleider het kleine groepje toeristen. Omar, Berber, man van de woestijn, met de typische blauwe djellaba en blauwe tulband. Zijn kostbare dromedarissen liggen rustig op de grond te kauwen en wachten tot hij heeft gekozen welke berijder hij aan hen toe wijst. Hij kiest rustig en zorgvuldig. Zijn motief voor de keuzes is onduidelijk maar zeer beslist. De zon schijnt onbarmhartig op ons hoofd. Uit voorzorg hebben we bij de alom aanwezige Marokkaanse handelaren een meterslange doek gekocht en die ook op authentieke wijze om het hoofd geknoopt.
Als de dieren met hun berijders in het zadel staan, zet de kleine karavaan zich langzaam in beweging. Het enige geluid in deze leegte komt van de voeten van de dromedarissen. Met een lichte plof komen ze in het losse zand. De kleine woestijnstad Merzouga aan de rand van de Marokkaanse Sahara verdwijnt achter ons.
Voor ons in het licht van de namiddagzon verschijnt een prachtig landschap van okergele zandduinen met daartussen stukken steenwoestijn. Diep gele duinen met scherpe lijnen door de wind gevormd tot een kunstwerk, steken af tegen een egale azuurblauwe lucht.
Op de rug van de dromedaris drijven mijn gedachten weg en waan ik me schommelend in een zandzee waar de wind kleine golfjes heeft gemaakt en rondom mij ook nog honderden meters hoge golven zijn. Dromedaris, schip van de woestijn……..
De uren verstrijken, steeds verandert het zandlandschap. Het blijft fascineren.
Eeuwen zijn karavanen door dit landschap getrokken. De Sahara door met kostbare lading: zout, goud, zilver en slaven. Tachtig reisdagen per kameel verderop naar het zuiden ligt Timboektoe, de zandstad van Mali die zo’n grote indruk op me maakte. Met mijn tulband op voel ik me net een trotse bewoner van de woestijn. Als dat licht schrijnende gevoel aan mijn achterwerk mij niet voortdurend aan de waarheid zou herinneren.
Omar de karavaanleider knikt mij bemoedigend toe. Nu ben ik zijn kostbare handelswaar.
Voor ons doemt ineens een kleine oase midden in de leegte op. Het eindpunt van onze tocht. Ik ben niet de enige die blij is uit het schurende zadel te zijn. Vermoeid laat het groepje zich in het warme zand zakken om wat uit te rusten. Als de avond valt en het donker wordt in de woestijn, zitten we bij elkaar om onze ervaringen van de dag te delen. De cameldrivers hebben voor ons een heerlijke tajine gemaakt. Zittend en liggend in de nomadentent genieten we er van.
Nog is de verwondering niet ten einde. Even fascinerend als het bijzondere zandlandschap van de Erg Chebbi is het schouwspel boven ons . Duizenden en duizenden sterren twinkelen boven ons hoofd in het heelal, zo helder. Nergens is de sterrenhemel zo overweldigend als in het woestijnlandschap.
Terwijl we dromerig naar de sterren boven ons kijken klinkt uit één van de nomadententen muziek van trommels en gezang……………..
Foto's
