Trip naar Marokko - deel 18.1
Westelijke Sahara
Marokko
Flexmaister
Trip naar Marokko - deel 18.1
Ja beste lezers in het koude, gure en winderige Nederland, hier zijn we weer met een verhaaltje wat zoals gewoonlijk weer vol vunzigheid en eigenaardigheden zit. Precies zoals jullie het ondertussen van ons gewend zijn. Toch is het deze keer een tikje anders: we kregen namelijk bezoek uit Nederland, we zijn geweest waar we al die tijd naar op weg waren en we hebben uit zeer vertrouwelijke bronnen gehoord dat Guillermo en Tropical Danny inmiddels in de vergetelheid zijn geraakt. Wie zeg je? Precies dat bedoelen we dus.
Na de Dakar rally en vooral de zandstorm die onze billen schraler maakte dan ooit tevoren, besloten we even een paar dagen rust te nemen. Want we vonden dat we dat wel verdiend hadden! Twee dagen op het dakterras hangen en tot ver na sesamstraat opblijven had ons zodanig uitgeput dat we de dagen erna een beetje met onze luie kluts op het strand van Tan Tan hebben gehangen. De zwaarste inspanning die wij hier geleverd hebben is het klapstoeltje uitklappen om in het zonnetje naar de zee te gaan zitten staren.
Wellicht was dit ook om ons voor te bereiden op het bezoekje uit Nederland. Manon, het zusje van Stefan zei dat ze graag eens een kijkje zou nemen in Marokko, maar volgens ons was de kans erg groot dat ze door het thuisfront was gestuurd om te kijken of we nog niet omkwamen van de honger. Ook werd ons idee over de afstand die we de afgelopen vier en een halve maand hadden afgelegd lekker de grond in gestampt door het feit dat we nog maar 4 uur vliegen van Nederland vandaan zitten.
Om zijn hoogblonde zusje niet meteen alleen met het openbaar vervoer ons op te laten zoeken besloot Stefan haar op te halen op het vliegveld van Agadir wat 300 km noordelijker lag. Een aantal mensen had gezegd: al je echt een avontuur wilt beleven, moet je de taxi collectief, oftewel gare, ouwe Mercedes 240D nemen (tapijtjes op het dashboard, motorkap dichtgehouden met fietssloten, deuren die niet sluiten, ramen die niet open kunnen, kilometertellers die niet werken, slingerende wielen en versnellingsbakken die meer herrie maken dan de radio met cassettespeler kan produceren.) Met een chauffeur, 2 mensen op de bijrijderstoel en 4 mensen achterin beleef je een 5 uur durende, bloedstollende doodsrit. Zodra de motor start heb je niks meer in te brengen, verkrampt tussen de moslima’s en met je knieën in je nek probeer je je schrap te zetten tijdens de te idiote inhaalmanoeuvres. Naast racecoureur/stuntman is de chauffeur ook nog eens een keer een meester in het inladen. Zonder moeite wordt de kofferbak gevuld met ruim 2 keer de oorspronkelijke inhoud en wanneer 3 volwassen kerels de klep met grof geweld en onder luid gekraak dicht persen, begin je toch te twijfelen of niet iets breekbaars in je tas had zitten. Maar goed, voor 80 Dirham (€7,80) mag je niet klagen en sta je wel 300 km verderop.
De inmiddels verwilderde Stefan werd met moeite toegelaten in de aankomsthal. Hij moest daar zijn steenbijl, olifantenspeer en fileermes inleveren bij het metaaldetectorpoortje en na grondig fouilleren van zijn sterk geurende lichaamsholtes kon hij zijn zusje, die op haar gepunte hakschoentjes vrolijk de douane door kwam getrippeld, in de armen slaan. Manon als moderne meid ging gewoonlijk 10 dagen op het strand van Mallorca hangen en noemde dat dan “vakantie”. Nooit eerder had ze 8 dagen zonder douche gezeten, van een houtvuur moeten eten zonder bestek en laat staan in de bosjes moeten poepen!
Ook voor ons was het wel even wennen omdat wij niet langer in het middenpunt van de belangstelling stonden. Voorheen was het vooral Leks die met zijn weelderige baard en kapotte spijkerbroek voor Ali Baba werd aangezien terwijl Stefan (gek genoeg) iedere dag wel een paar keer in het Duits wordt aangesproken (en dan niet alleen door Duitsers). Nu liepen we echter met een blondje over straat en wegens een jarenlange droogte is hier nog al een schaarste aan blonde meisjes. Waarschijnlijk hadden we haar wel voor 40 kamelen kunnen verkopen, maar jah dan hadden we met al die beesten in de bus gezeten en dat is toch echt een stuk krapper dan 1 zusje. Eten deed ze trouwens niet zoveel, maar drinken daarentegen… Door het temperatuurverschil met Nederland verviervoudigde ons waterverbruik wat dan logischerwijs weer te maken had met de 9 rollen toiletpapier die er in nog geen 8 dagen doorheen gepiest werden.
Van Manon kregen we te horen dat sommige mensen in Nederland denken dat het slecht met ons gaat. Dat we niet genoeg te eten hebben en verschrikkelijke ontberingen moeten doorstaan… Dat is ook zo, we moeten soms dagen leven op enkel water, zeep, spinnen en brood en als Leks zijn hongerbuikje aan de officials van de Dakar toont, krijgen we spontaan E.G. hulpgoederen toegeworpen! Ja het leven is hier zo slecht, dat Stefan 10 kilo is afgevallen en Leks 10 kilo is aangekomen… Hij had zich tijdens Stefan zijn 2 daagse tripje in leven weten te houden door de hele dag op een terras te vegeteren en enorme sloten suikerthee en chocococosklutsscharreleierkoeken van de lokale banketbakker te consumeren. De beste man sloeg stijl achterover toen leks voor de 4e keer in 2 dagen 20 van die dingen kwam bestellen.
Het voordeel van video:
http://youtu.be/CURMT046Nf8
Foto's
