Just another afternoon in Azrou.

Door: Simoneemens

Geplaatst op Aug 21, 2014

Rond het middaguur, na een niet al te lange wandeling gezien het kwik richting de 50 graden steeg, strijken we neer op een bankje met uitzicht over het dorp Azrou. Het dorp omvat niet meer dan een moskee en een handjevol hotels en restaurants. De grootste woonwijk is lager gelegen dan het centrum en dit is dan ook waar we over uitkijken. Achter de wijk liggen de bergen van de Atlas, wat resulteert in een aanlokkelijk plaatje: een moderne woonwijk, met daarachter de bergen van de berbers. Wat ons gelijk opvalt is het ene roze huis tussen de over het algemeen degelijke beige gezinswoningen. We vragen ons af waarom dit huis zich zo onderscheidt van de rest van de straat. Azrou is van oorsprong een berberdorp en ligt op hoogte, waardoor het, zeker vergeleken met de rest van onze route door Marokko, ’s avonds enorm afkoelt. Maar overdag doet de temperatuur in het dorp zeker niet onder voor dat van andere gebieden in het land van duizend-en-één-nacht, kamelentochten en berbers. Ook vandaag is het bijna ondraaglijk warm en de 1,5 liter flessen water zijn niet aan te slepen. Het is echter ramadan. Hoewel wij ons, als jonge westerlingen, met alle respect zouden willen aanpassen aan de lokale gewoontes, gooien wij op een dag toch zo’n 3 a 4 liter water naar binnen. Ook eten doen we gewoon. Min of meer stiekem, op een rustig hoekje van de straat. Lange, afschermende kledij dragen we echter wel, net als de Marokkanen doen. Het t-shirt mag in Marrakech pas uit de backpack getoverd worden.
Uitkijkend over de wijk met het roze huis en de berberdorpen op de achtergrond, overleggen we over de volgende bestemming. Af en toe valt er een paar minuten een doodse stilte. Dit komt niet doordat we na twee weken samen reizen genoeg van elkaar hebben, maar omdat het fijn is om even te genieten en te ontspannen van het moment. We zijn in Marokko, in een berberdorp, en dit is ons uitzicht. Vergeleken met Fez, de naar mijn idee meest klassieke plek van onze reis, is dit een verademing. Even geen ezels, marktkooplui, smalle straatjes en toeterende taxi’s zonder uitlaatfilters. Tussen onze gesprekken en stiltes in, komt er opeens een man aanlopen. Hij glimlacht en blijft twijfelachtig voor ons staan. In een combinatie van Arabisch, Frans, Engels en handen- en voetenwerk vraagt hij of hij bij ons mag komen zitten. Natuurlijk mag dat. Dit wordt interessant.