MarraCash !!
Marrakech
Marokko
TravelGoom
MarraCash !!
Apie aan een touwtje.
Slang slap in de hand.
Djelleba met sportschoenen.
Goocheldoosmagie en zakkenrollerspretpark.
'Made in Taiwan' theepotjes.
And I am the Walking Wallet.
Welcome in MarraCash!
Met acht man in een taxi.
Zo krom gezeten dat ik tot een kwartier na het uitstappen enkel bochtjes naar links loop.
Gedropt onder de Koutoubia-minaret en in het avonddonker op weg naar het 1001-nachten plein van Marokkoos number one hot spot.
Djemee el Fna...
Hazenliptaal als je het drie keer achter elkaar uitspreekt.
Plek waar alle magie samenkomt, waar je weg kunt dromen, je kunt verbazen, mag irriteren en waar wordt verwacht dat je met dirhams strooit.
En zo gebeurd...
We zijn nog maar net in Marrakech aangekomen.
De nieuwsgierigheid naar het plein is groot.
Lampjes en muziek in de verte lokken ons hoopvol naar de gezelligheid.
Kinderen bieden hun koopwaar aan, een oude dame zit midden in de looproute met haar gezicht verscholen maar de opgehouden hand duidelijk zichtbaar.
De geur van de vele eetstalletjes walmt onzichtbaar onze kant op.
De sfeer pakt, voelt warm, de gemoedsknop kan op 'genieten'.
Inderdaad een sprookje...
...met een boze wolf.
Een brede kring rond een oude man.
Zittend op een miniscuul kleedje tussen onduidelijke doosjes en tientallen kaarsjes.
Hij ziet ons al voordat we er zijn.
Een wenk en uitnodigende blik ondersteund door de schaterlach van het omringende publiek als hij zijn onverstaanbare grapjes maakt.
Met zijn vieren zitten we even later midden in de kring op een stukje karton overgeleverd aan geen idee wat, de handen als vuisten in opdracht van de oude man.
De man zingt en danst terwijl hij een sigaret opsteekt.
Half verscholen in de rook komt hij op ieder van ons af en doet alsof hij de peuk op onze vuisten uitdrukt.
We lachen braaf mee met het volk om ons heen tot ons gevraagd wordt de vuisten te openen.
De laatste van ons heeft een aspunt in de palm van haar hand.
Een mysterie, magie, een wonderlijke lagere school truc maar Marrakech lacht en daar gaat het om.
'Shit, verdomme, ik ben gerold'.
Verschrikt kijken we alle vier in de richting van onze reisgenoten.
Ondanks het donker zien we bij een van hen de onrust op het gezicht.
De oude man wil aan zijn volgende truc beginnen maar hij kan het vergeten.
We staan op en wringen ons door de kring naar buiten.
Tien minuten op het plein en de magie, de verbazing en de irritatie zijn in vol ornaat aanwezig.
Maar wegdromen dat moet je hier niet doen, geen moment.
De schade in absolute zin valt mee.
Doch de impact van de roof is bij ieder zichtbaar.
We zoeken de randen van het plein op om vanaf een terras naar de gekte te kijken.
Daar drukken de drankjes en gezelligheid het voorval snel naar de achtergrond.
Doch ik merk dat er een knoop in mijn buik zit.
En die knoop, zo blijkt, gaat de dagen daarna niet meer weg.
Daar doet Marrakech haar best niet voor.
Makaken uit de bergen gedwongen op hun achterpoten omdat de ketting waaraan ze worden rondgesleurd veel te kort is.
Toeristen, vaak met kinderen, die er blind voor zijn en het 'knuffelbeest' voor de foto op de arm nemen.
Volwassen kerels mega-stoer met een voor dood hangende cobra om de nek terwijl achter hen stiekem de cd wordt verwisseld zodat de fluitenist weer verder kan acteren.
Smile!
Bart Smit trommeltjes met Kwantumgordijn en fabrieks-fezje als kostuum voor donkere Afrkaanse mannen op dure sportschoenen.
Authentieke Malinese klederdracht waar hersenarm en intimideerbaar blank volk met alle liefde intrapt.
Drie snelle rondjes zodat het kwastje op de fez leuk ronddraait.
Dan gaat de hand op en is minder dan 20 dirham (2 euro) reden voor een verongelijkt gezicht.
En het geld rolt.
Ik zie het, bestudeer het allemaal vanaf de hoger gelegen terassen om het plein.
Het is mijn favoriete plek geworden sinds de eerste avond in deze stad.
Hier kan ik me veilig verbazen en irriteren, smakelijk lachen en veelvuldig genieten.
Iets voor vier uur als de moskeegeluiden over het plein scheren zoek ik mijn plek.
Dat komen namelijk de verrijdbare stalletjes uit alle hoeken het plein op en groeit de chaos naar een verrukkelijk hoogtepunt als vroeg in de avond de lampjes aan gaan.
De 1001-nachtjes sfeer is er maar ik houd afstand.
Marrakech boeit en is spannend, ze is mooi en lelijk tegelijk.
Als een wonderschone vrouw verborgen in haar burka en zo gaat de knoop in mijn buik niet weg.
In de souks waar alles vier keer duurder aangeboden wordt dan in Fes.
Demonstratief haal ik de 'Authentic Marocco' sticker van de theepot die voor mijn neus wordt gehouden en toon de verkoper de 'made in Taiwan' tekst die in de bodem is gegraveerd.
De man is niet blij.
'You made photo, you pay me!', komt een in witgekleden muzikant dreigend op me af.
Mijn overzichtshot van het Djemee el Fna plein mislukt als hij opzichtig mijn beeld in loopt.
'You destroyed my photo, so you pay me', antwoord ik zelf verzekerd.
De man kijkt donkerder dan ooit maar is afgebluft en kiest het hazenpad.
Dit spel won ik.
En ik weet dat het vooral een spel is.
Een spel van uitdagen en bluffen, van een beetje manipuleren, van af en toe een pesterijtje.
Een spel dat ik de afgelopen anderhalve week in Marokko heb leren spelen en dat altijd eindigende met een glimlach en een groet.
Maar die lach en de groet is hier te weinig, zelden een kwinkslag of een knipoog.
I am a walking wallet.
Ik had gehoopt op MarraKiss.
Maar het werd MarraCash...
Foto's
