Kleine Mo en de blinkende euro

Door: Vivelafem

Geplaatst op May 14, 2011

Een wirwar van straatjes....het lijkt een oneindig labyrint. De kompas die tot nu toe zo goed werkte geeft ook geen sjoege. Het noorden volgen en je komt uit bij het Jemaa el Fna, tot nu toe had het steeds gewerkt. Was het goed geluk? Klaarblijkelijk, want nu lopen we rondjes en we dwalen zelfs veel verder af in de medina van Marrakech.
Ja het is officieel: we zijn verdwaald.

We komen steeds dichter bij een penetrante geur die ons duidelijk maakt dat we bij een leerlooierij zijn. We lopen er iets vanaf om op de kaart te kijken, maar vanwege de vele leerlooierijen is het ons nog niet duidelijk waar we nou zijn. Normaal sprinten er dan 10 mannen op je af die beginnen te roepen: 'Are you lost? Guided tour madame? Guided tour?!' Virendelijk doch resoluut wezen we deze verzoeken iedere keer van de hand. Maar was is de zogenaamde gids als je hem nodig hebt?

En dan komt er een klein kereltje om de hoek lopen, met ferme pas. Hij lijkt duidelijk te weten waar hij is. Hoe kan het ook anders, het is zijn stad. Hij is alleen en misschien een jaar of 5, maximaal 6. In zijn pas kijkt hij ietwat nieuwsgierig onze kant op. Aha!! Een klant. Een brede lach op zijn gezicht. Het is al snel duidelijk dat hij ons uit deze wirwar gaat helpen en met handen en voeten maken we duidelijk wat we willen. Mo, zo heet het ventje kijkt me grote ogen naar de blinkende euro die we uit onze zak halen. Als een ekster met zijn prooi in het vizier (maar dan op een aller vriendelijkste manier).

Kleine Mo loopt vooruit, hij heeft de pas er goed in. Af en toe komt hij een bekende tegen tegen wie hij al lachende iets roept. Zou het over ons gaan? Of over zijn mooie blinkende euro? Na een tijdje begint hij zowat te rennen, we houden hem met moeite bij. Kleine Mo! Kleine Mo, rustig aan!! Hij loopt wat zachter en er komen twee vriendjes bij hem lopen. Hij stopt zelfs even en haalt de blinkende euro uit zijn zak. Zijn vriendjes kijken er vol bewondering naar, wat een prachtige munt!

Dan, na een wandeling, of zeg maar gerust een 'kleine marathon', lopen we weer door de souk en zie ik al wat winkeltjes die ik herken. We zijn er bijna. Maar kleine Mo wil ons nog even iets laten zien voor onze wegen weer zullen scheiden. Madame! Madame! Hij wenkt ons alsof hij een groots geheim heeft en rent een winkeltje in. Een oude man (is het zijn opa?) geeft hem een kooitje en kleine Mo loopt met het kooitje richting ons. Hij haalt er een prachtige kameleon uit, en kijkt naar ons, wederom met zijn million dollar smile. We krijgen een kopje thee van 'opa' en ik geniet intens van deze toevallige gebeurtenis die er nooit was geweest als we niet verdwaald waren. De onverwachte dingen die je meemaakt op reis zijn vaak de mooiste.

Daarna zet kleine Mo ons, zoals afgesproken, af bij het Jemaa el Fna. We zijn vertederd door dit ventje, die na het afscheid wegloopt met zijn vriendjes vol trots: hij is nu al een prima gids. Dat beloofd wat voor de toekomst...