Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, de duinen van Erg Chebbi hebben voor mij een magische aantrekkingskracht. Zeker vroeg in de morgen als het licht nog zacht is en er niet teveel mensen zijn is het sprookjesachtig mooi. Bij mijn vorige foto had ik aangegeven dat ik iedere dag voor de zon op komt, er alleen op uit trek om maar zoveel mogelijk te genieten van de rust en de stilte voor het te warm wordt en de lucht te blauw.
Volgens Ina werd het haar afgeraden om alleen op pad te gaan. Dat kan ik me ook wel voorstellen, zeker als je in een overnachtingskamp bent. Het is best lastig om te bepalen hoe je moet lopen als je er maar een dagje bent. Voor mij is het toch iets anders, ik loop van een vast punt en vanaf een hoog duin weet ik door de stand van de zon wel welke kant ik op moet gaan. Maar het blijft oppassen, al trekt juist het avontuur me ook wel aan. Een enkele keer heb ik moeite met het vinden van de juiste richting, maar ook dan geniet ik. Misschien dom of argeloos, maar zeg nou zelf als je naar deze foto kijkt, een magneet kan niet sterker zijn dan dit. Even deel ik de duinen met een karavaan, maar 5 minuten later ben ik weer alleen.