Hobofoob in Marokko
Atlas gebergte
Marokko
TravelGoom
Hobofoob in Marokko
Een krassend krijtje op het schoolbord.
Zo klinkt het maar ik durf het niet te laten merken.
A local hero with a hobo, ik word hobofoob!
'C'est joli?'
Ik kijk de man beleefd aan.
'Oui', antwoord ik zacht.
Kloteherrie meneer maar u heeft mazzel dat mijn frans maar matig is.
'Avec guitare', probeer ik voorzichtig.
'Guitare, guitare', mompelt de grammafoon-dj terwijl hij bukt om achter zijn zelfgespijkerde toonbankje naar de door mij gewenst muziek te zoeken.
Mijn twee reisgenoten kijken me vragend aan.
'Als die herrie nog lang aan staat ben ik weg hier', fluistert er eentje.
'Geduld geduld, hij is aan het zoeken'.
Deze hobo raakt het zenuwstelsel van staartbeen tot hersenpan en dat ga ook ik niet lang meer volhouden.
Doch zomaar de platenwinkel uitlopen kunnen we niet maken.
We hebben de goede man gevraagd zijn top 3 te draaien en daar hoort het geluid van een zonder verdoving gecastereerde kameel bij...
Bovendien is de ontvangst te hartelijk en is niet onopgemerkt gebleven dat we het kleine winkeltje zijn binnen gegaan.
Twee handjes vol nieuwsgierig publiek verzamelt zich aan de overkant van de stoffige straat.
De scholen in Ouarzazate hebben middagpauze en de plaatselijke jeugd hoort dat de muziek iets harder staat dan normaal.
Ik snap waarom ze afstand houden.
Als het cd-tje van de plaatselijke hoboheld straks wordt uitgezet zal er een zucht van verlichting tussen het winkeltje en de overkant van de straat waaien.
Het winkeltje is klein.
De 4 bij 3 mtr haalt het net en behang is niet nodig.
Posters, platenhoezen en een rek vol cassettebandjes versieren de gebladerde muren.
Er zit een barst in het grote raam dat de ruimte verlicht en de deur leunt moeizaam op anderhalve schanier.
Zo stoffig als de straten van Ouerzazate kunnen zijn, zo stoffig is het hier binnen en zo stoffig is ook de kleine goedlachse man van middelbare leeftijd die ons met zijn muziek verwend.
Ik wil graag wat lokale muziek als achtergrond bij de montage van mijn filmbeelden.
Dit winkeltje komt als geroepen.
Een schaduw op de muur verraadt dat er iemand in de deuropening staat.
Ik draai me om en zie twee jonge dames in blauwe sariejurk en zwarte hoofddoek op de stoep staan.
Een van hen heeft een smartphone in de hand.
Ze gebaart mijn vrouwelijke reisgenote die nieuwsgierig naar haar toe stapt.
Op straat stoppen twee oudere heren op de fiets terwijl de jeugd zich verderop met elkaar bezig houdt.
Dan verschijnt er een glimlach op het gezicht van mijn reisgenote.
Ze heeft een oordop in en haar heupen beginnen te wiegen.
'Deze muziek moet je hebben', lacht ze.
De platen-dj wordt gered.
Verstopt achter zijn houten balie moet de wanhoop zijn gaan groeien.
Mijn 'guitare', vraag houdt hem al enige tijd bezig.
De dame met de smartphone loopt zelfverzekerd op hem af.
Haar gebaren maken duidelijk wat ze van de muziek in zijn winkel vindt.
Nederig drukt de platenbaas de cd-speler uit, de hoboherrie kan de prullenbak in.
De ontstane stilte wordt enkel onderbroken door de ver weg klinkende klanken uit de oordoppen op de toonbank.
Stof, stoffig, stoffigst.
Moderne Marokkaanse muziek bestaat maar wordt in conservatieve buurtjes in diepe dozen bewaard.
Een keer blazen en de cd-hoes is schoon.
Onze platenbaas lacht weer en acteert alsof hij zelf het eureka heeft uitgevonden met de artiest die hij in de cd-speler duwt.
Dan klinkt een hiphop-achtige beat met subtiele Arabische klanken uit de krakende speakers.
De dames beginnen te dansen en snel dansen we mee.
Dat duurt maar kort.
Plots is de muziek uit.
Onze verbaasde blikken en de boze blikken van de dames schieten als pijlen naar de platenbaas.
Hij steekt verontschuldigend zijn hand op en klimt op de wankele toonbank.
Zijn schouder leunt tegen het raam als hij met moeite een kabeltje lospeutert dat net onder het plafond om een spijker is gedraait.
Hij trekt het kabeltje naar zich toe en verdwijnt er mee richting cd-speler.
Een paar tellen later klinkt opnieuw de prettige beat.
Niet in de winkel maar buiten.
De twee boxen onder de luifel boven de deur klinken beter dan binnen.
De dames zetten hun dans buiten voort en ik dans er onhandig omheen.
Aan de overkant van de straat swingt de jeugd mee terwijl passerende scooters toeteren en een enkeling op de rustige weg blijft staan.
Als volleerde buikdanseressen dansen en zingen de dames om de palen van de luifel als tijdens het refrein de vlotte Arabische fluitklanken het hiphop geluid naar de achtergrond dringen.
'Hobo!', roept de platenbaas die naast me in de deuropening is komen staan.
'Hobo?', vraag ik.
De man wijst naar de boxen.
Lag het dus toch aan de lokale zero, denk ik bij mezelf.
Ik duw hem met een vriendelijk gebaar zijn winkel in.
We gaan zaken doen, deze hobo-cd gaat mee.
Foto's
