Trip naar Marokko - deel 19.2
Atlas gebergte
Marokko
Flexmaister
Trip naar Marokko - deel 19.2
Hellingen genoeg hier, me dunkt. Dit was ook de reden dat de piste hier na wat regen niet meer zo begaanbaar was als voorheen. Een dikke laag klei zat binnen de kortste keren in de wielkasten en op de banden. Omkeren was geen optie en zo glibberden en gleden we vele kilometers verder, tot de route gelukkig wat droger werd.
Droger, dat wel, maar de keien werden steeds groter en de kuilen steeds dieper. De glijbaan was nog een makkie vergeleken bij dit avontuur. Binnen een kilometer zaten we dan ook zo vast als een huis op een kei die onder de twee en een halve ton van de bus (+ 10 kilo extra van leks) gekanteld was en rechtop onder de wielophanging stond. Na een uur krikken op losse stenen en graven waren we eindelijk zover dat we door konden.
Nou ja, door… We stonden 20 meter verder voor een zwaardere beproeving. Een rivierbedding moest worden overgestoken en om dat mogelijk te maken, moesten we eerst zelf een weg aanleggen. Enorme stenen staken aan alle kanten uit en de kuilen waren nog dieper dan voorheen. Ook de helling na de bedding was te steil om zonder aanloop te nemen. Na drie uur kloten en proberen waren we nog geen millimeter verder dus besloten we om alle zware zooi uit de bus te laden in de hoop om zo meer vaart te kunnen maken. Uiteindelijk is dit gelukt door steeds een steen achter het achterwiel te schuiven als we weer 5 centimeter piste begaanbaar hadden gemaakt en omhoog waren gekropen. Ode aan de HY die een zelfs voor een geschikte en goed geprepareerde landrover zware piste toch heeft kunnen uitrijden.
Steunend en zuchtend van de zware arbeid dachten we dat de klus geklaard was en we zonder problemen door konden rijden. We konden wel doorrijden, maar we hebben nog wel vaak moeten tobben. Te scherpe bochten konden met veel steken genomen worden. Soms was de piste ook zo smal of dichtgegroeid, dat we er maar net door pasten en we hebben letterlijk op het randje van de afgrond gehangen. Dit met het geluk dat we snelheid hadden en de rand die onder ons afbrokkelde niet de tijd had om ons mee te nemen het ravijn in.
Gelukkig kwam een fee ons helpen door ons een magische kikkererwt te verkopen voor 10 dirham.
Uiteindelijk kwamen we dan toch, dankzij de heilige kikkererwt, triomfantelijk aan in Taghazout. 25 kilo arbeidszweet lichter weliswaar, maar met een wonderbaarlijk onbeschadigde bus. Hier konden we onze stoere mannenavonturen meteen delen met een Fransman die we al eerder tegen zijn gekomen. Hij had zelf ook al 27 jaar Afrikaanse piste ervaring, dus een avond mannenpraat stond garant voor een goeie sfeer. Dankzij Stefan zijn enthousiasme en overwinningsgevoel door het bedwingen van helse routes, lette hij even niet goed op en werd zijn wetsuit gejat die zojuist te drogen was gehangen. Wat een brutaliteit!
Op de avonden dat we niet op de piste zitten, kampvuur bouwen of wetsuits laten jatten, hebben we het er wel eens over dat het mooi zou zijn van reizen je beroep te maken en dan dromen we weg over een situatie waarbij we helemaal niet meer hoeven te werken. Dit laatste dachten we te kunnen bereiken door hier een bank of juwelier te overvallen, maar na een lachstuip van 3 uur moesten we de conclusie trekken dat een panty ons gewoonweg niet staat. Waarschijnlijk zou het personeel zich letterlijk doodlachen waardoor niemand overblijft die de kluis kan openen.
Foto's
