'Ikbeninouarzazate.waarbenjij.nu'

Door: SabrinaGaudio

Geplaatst op Oct 26, 2010

Het is 6 uur 15 en rillend van de kou zit ik ineengekropen in de bus. Marrakech mag dan overdag wel een heerlijke temperatuur hebben, in deze tijd van het jaar, ‘s avonds als de zon eenmaal onder is, kan het freezing cold zijn. (Ik geef mezelf dan ook stiekem een schouderklopje om het feit dat ik na lang twijfelen toch heb besloten mijn slaapzak mee te nemen.

Zo dus ook vanochtend. Vijf uur de wekker, wassen, aankleden, tas inpakken en wegwezen.
Net toen ik de deur van het hostel achter me dichttrok, kwam mij een luid piep ten gehore, gaand door de doodstille en pikdonkere straten van Marrakech… amai!... daar begon het oorverdovende gezang weer, vanuit de naastgelegen moskee. Met als doel het busstation liep ik, bepakt en wel, over het total verlaten Djemaa el Fna, slechts verlicht door enkele pitoreske straatlantaarns. Wat een contrast met de carnavaleske avonden, in plaats van 1000den mensen, liep ik hier all by myself, met het moskeegezang, galmend over de lege, donkere straten… opnieuw een magisch moment in Marrakech.
Eindpunt van vandaag zou Ouarzazate worden, een klein stadje, 57000 inwoners, hooggelegen in het Atlasgebergte. Marrakech uitrijdend werd ik getrakteerd op een prachtige, bloedrode zonsopkomst, vanachter de betoverende, met sneeuw bedekte toppen van de Atlas. Fantastische landschappen schoten aan mij voorbij, vrolijke palmplantages, glooiende groene grasvelden, overgaand in steeds dorrer wordende rotsformaties. Dat we langzaam aan de bergen in reden was snel te merken; de temperatuur in de bus daalde elke half uur met een paar graden. De uitzichten maakten dit zonder meer goed, mijn busraam werd mijn tvscherm, met daarop National Geographic, door de Atlas-toppen rijdend, besneeuwde kronkelige wegen, kilometers, maar dan ook KILOMETERS diepe ravijnen… (Als dit jullie enigszins beangstigend in de oren klinkt, dan kan ik dat alleen maar bevestigen! Kan me overigens niet herinneren ooit zulke diepe ravijnen te hebben gezien.)

Hier zag ik het échte Marokkaanse leven, waar men zich nog voortbeweegt op ezels, schapenhoeden aan de orde van de dag is en kids kilometers moeten lopen om naar school te gaan. (Om nog even teug te komen op die ezels, om een of andere curieuze reden weten ezels mij altijd emotioneel te raken. Boem, bats! In het hart! Misschien omdat ze er zo sullig uitzien –identificatie?!- met hun enorme hoofd en trouwe honden… euh ezelsogen. Warempel zag ik daar een piepklein schattig ezeltje, die ik graag in mijn rugtas had gedaan, mee naar huis had genomen en op mijn dakterras had geplant.

Anyway, op dat piepklein schattige ezeltje, zat dus een verschrikkelijke, gigantische, enorme vrouw, wat mijn hartje uiteraard direct deed breken. Het liefst had ik erg hard op het busraampje gebonkt en iets vreselijk naars geroepen (Zie je het voor je?), maar helaas was mijn Frans daar net niet toereikend genoeg voor… Anders… anders! Goed, moraal van het verhaal, ik hou gewoon van ezels.
Aangekomen in Ouarzazate, waar de temperatuur dan weer zeer aangenaam te noemen is, de Lonely Planet opengeslagen en mij laten vervoeren naar het goedkoopste hotel wat erin stond, Hotel Zahir. Hier heb ik het voor elkaar gekregen om 33,33333…% van de prijs af te dingen, (ik ben dan ook letterlijk de enige gast in het enorme hotel, dus ze namen vast genoegen met de eerste de beste vormn van clandisie) met als resultaat een privekamer met privebadkamer en 3 privebedden (wat moet ik ermee?!?) voor slechts 10 eurootjes.

Ouarzazate, ook bekend door de vele Hollywoodfilms die hier zijn opgenomen. Gladiator, The Mummy, Asterix, Sahara, Kingdom of Heaven… dat zijn niet de minste dacht ik zo! Feit is, dat je de bijbehorende studios van deze films kunt bezichtigen, wat mij wel goed in de grote oren klonk. Zodoende stond ik te wachten op de gele bus die de 7 km naar de studios zou afleggen, maar helaas was er na 40 min nog geen bus. (Oke, heeel misschien stond ik wel op de verkeerde straathoek te wachten), dus lekker luxe een taxi aangehouden en shouf shouf habibi naar de studios.
Daar aangekomen kon je zeker een ezel afschieten, wat mij toch ietwat verontruste. Op goed geluk binnengestapt, wat meteen ook the biggest dissapointment ever betekende. Er was een gebouw wat zich ‘museum’ noemde, achterlijk donker, met daarin een aantal vreemdeuitziende, continu naar mij starende houten poppen. Dit fiasco betekende voor mij de taxi terug nemen, maar warempel kwam daar de beheerder + 2 franse families de hoek om. Nu ving ik op dat de families het naastgelegen Jeruzalem-plateau gingen bezoeken, waarna ik de koe weer bij den spreekwoordelijke horens vatte en hen smeekte om een lift. Bien sur, en even later zat ik tussen de franse kids op de achterbank. Muy bien ! Of was het nou tres bien ?!

Een uur lang gestruind over dit fantastisch mooie plateau, tegen een perfect azuurblauwe hemel, met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Magical ! Again !
Wat een eindeloze vlakte, als het einde van de wereld, terug in de tijd met de middeleeuwslijkende, roodgekleurde huisjes op de achtergrond. Ook Steven Spielberg (of was het nou een collega) vond dit tres chouette, en heeft hier dan ook demegaproductie/megaflop ‘Kingdom of Heaven’ geschoten… Ohhh, Orlandoooo! En jawel, het kasteel welke speciaal voor de film is gebouwd staat er, klaar om bezocht te worden en uiteraard om nog wat centjes aan te verdienen. Zo gezegd, zo gedaan en even later liepen we in het kasteel, gemaakt van gips en zonder achterkant, wederom, fantastisch. Na liefdevol te zijn opgevangen door de familie zetten zij mij na een toch wel vrij snel afscheid, ik spreek in nanoseconden, weer af langs de kant van de weg, waar het me deze keer wel lukte om de bus te pakken en nij bij aankomst eens flink heb verwend met een ordinair pizaatje. Ja, het is absoluut genieten hier in Marokko!