Reizen is zo intens mooi, maar soms maakt het me ook net zo intens verdrietig. Wat zal dit meisje denken?

“Dag in, dag uit sjouw ik met zakken houtskool. De zakken zijn zo ontzettend zwaar dat ik ze soms bijna niet kan tillen….en dan moet ik ook heel goed mijn kleine broertje en zusjes in de gaten houden….mama heeft nog zo gezegd dat ik ze niet uit het oog mag verliezen. Wie zijn deze twee wandelaars? Wat brengt ze in ons dorp? Iedereen legt het werk even stil. Papa probeert uit te leggen hoe we de houtskool maken en ze kopen bij mama tomaten en aardappelen. Als ze die in de rugzak stoppen, komen er koekjes uit. We krijgen er allemaal een. Dat is superlekker. Leuk even die onderbreking, maar straks wachten de zakken houtskool weer”.

Misschien is het mijn westerse blik…..misschien ook niet. Wie zal het weten? Het verhaal blijft verborgen achter haar blik.