Aapjes, apotheken en een achterdochtige reisreporter
Omovallei
Ethiopië
Giraffe
Aapjes, apotheken en een achterdochtige reisreporter
Ik zit op mijn hurken en kijk naar boven. Daar hebben zich een aantal vervetaapjes verzameld, die belangstellend naar beneden kijken. Ik zit hier met gemengde gevoelens. Een klein half uur geleden ben ik hier bijna naartoe gesleept aan de hand van een locale dame die in ons hotel werkt. Onderweg heb ik me meerdere keren voorgenomen dat ik onmiddellijk vertrek als het me niets lijkt.
Inmiddels ben ik gemeten, gewogen en is mijn bloeddruk opgenomen. De dame uit ons hotel vertaalt alles en voor 10 Birr word ik ingeschreven bij dit locale laboratorium. Al het personeel loopt in keurige witte jassen en ik heb ook al met een arts gesproken. Die sprak overigens vloeiend Engels en Duits. Ik ben nog niet gillend weg gelopen en ben eigenlijk aangenaam verrast door de medische faciliteiten.
Ongeveer 3 maanden geleden heb ik in Egypte op een “chique” cruiseboot iets heel verkeerds gegeten. Onmiddellijk was ik zo ziek als een hond en werd het toilet mijn toevluchtsoord. Ik heb in Aswan 2 weken uitgeziekt, voor we de oversteek naar Soedan hebben gemaakt. Met behulp van schema’s van het Tropisch instituut en een tas vol pillen heb ik aan mijn eigen behandelplan opgesteld. Ik moet er niet aan denken om naar een dokter te gaan in “dit soort landen”.
Nu zit ik hier op mijn hurken, onder toezicht van een stel aapjes bij een laboratorium in Awassa, een plaats met ongeveer 80.000 inwoners in Zuid Ethiopië. Ik heb de dokter uitgelegd wat de klachten zijn en een briefje laten zien waarop staat welke medicatie ik tot nu toe genomen heb. De dokter heeft uitgebreid op me gemopperd omdat ik ook loperamide heb genomen op de dagen dat we met de bus hebben gereisd. Die westerlingen ook altijd! Voor 8 Birr wordt mijn ontlasting onderzocht, krijg ik een recept en een verbod om injera’s te eten.
Bij een locale apotheek krijg ik voor 16 Birr pillen die zorgvuldig in een krantenpapiertje worden gevouwen. Een bijsluiter of doosje wordt niet meegeleverd.
Opgelucht vertrekken we een aantal dagen later naar de Omo vallei. Ik neem braaf mijn medicijnen en vermijdt de injera’s. De keuze van maaltijden is niet uitgebreid, dus eet ik 2 keer per dag spaghetti met tomatensaus. Daarna heb ik een half jaar geen spaghetti gegeten. We hebben daar een geweldige tijd, maar na 2 weken zijn de klachten alleen maar erger geworden. Ik meld me bij terugkomst in Awassa opnieuw bij het laboratorium. Omdat ik mij de vorige keer heb laten inschrijven ben ik een vaste klant die niet opnieuw hoeft te betalen. Iemand vist mijn patientenkaart uit een kaartenbak.
In de spreekkamer van dezelfde arts moppert hij opnieuw op me als hij hoort bij welke apotheek ik mijn pillen heb gekocht. Die komen volgens hem uit een katoenfabriek ergens op het platteland in India en helpen helemaal niet. Hij begrijpt kennelijk niet dat een apotheek voor mij een apotheek is. Opnieuw moet ik naar het hok, waar de aapjes weer nieuwsgierig toekijken. Ik krijg een nieuw recept en de naam van een goede apotheek.
We laten ons door iemand de weg wijzen naar de juiste apotheek. Daar krijg ik echte pillen uit Europa, met bijsluiter en doosje voor 90 Birr. De pillen verminderen de klachten wel iets, maar uiteindelijk zal ik ook in Nairobi de locale gezondheidszorg nog nodig hebben voordat ik helemaal van de klachten af ben.
Foto's
