Mijn reis door Ethiopie had ik me toch wel anders voorgesteld

Door: Ejfovermaat

Geplaatst op Feb 29, 2012

Mijn reis door Ethiopië Januari 2010

Mijn reis door Ethiopië had ik me toch wel anders voorgesteld.
Niet alleen over wat ik zoal te zien zou krijgen maar ook de wijze waarop de reis zou verlopen. Ik had er zin in. Na alle mooie foto’s en berichten op de Columbussite, mijn keus laten vallen op dit bijzondere land en voor het eerst in jaren weer eens besloten om met een groepsreis te gaan.
Zal wel even wennen zijn om me aan een groep aan te passen, maar allee ik heb jaren met groepen gereisd, dus dat zal geen probleem worden.

Ik kijk in het bijzonder uit naar het Timkatfestival. Een echte voorstelling heb ik me er niet van kunnen maken, ik zal het maar over me heen laten komen. De volksstammen in het Zuiden intrigeren me enorm, dus ik ben benieuwd hoe ze leven en hoe ik in contact met ze kan komen. Door de groepsreis zal dit wel anders gaan dan als ik alleen op pad was geweest. We zullen zien !

Tja….en dan gebeurd er iets waar je dus niet op rekent . Een zeer ongelukkige val van een klein talud zorgt er voor dat mijn verdere reis zeer pijnlijk zal gaan verlopen.

We zijn met een gammele bus op weg richting Lailibela. De wegen zijn van wisselende conditie, al doen de Chinezen hun best om daar snel verandering in te brengen. Zij zijn al tijden bezig met een enorm project om de wegen te herstellen, egaliseren en daarna asfalteren. Overal langs de weg zie je enorme hopen met kleine steentjes liggen, het is stoffig en veel activiteit van wegwerkzaamheden zien we niet. Het reizen duurt lang en is niet bepaald comfortabel. Door alle kieren en via de achterklep van de bus komt stof de bus in. Binnen no-time ziet alles grijs, inclusief onze gezichten. We zitten allemaal met een zakdoek, handdoek of een deel van ons T-shirt voor de mond. De voorkant van de bus is voor de mensen achterin bijna niet te onderscheiden. Gezien alle omstandigheden is het dan ook niet vreemd dat er geregeld een stop gemaakt moet worden. Zo ook op het fatale moment.

We zijn ongeveer 4 dagen in Ethiopië en er liggen nog meer dan 3 weken reisplezier in het verschiet. We bevinden ons ongeveer halverwege Addis Abeba en Lailibela als er wordt besloten om een korte stop te houden. Enkelen staan te trappelen om de bus uit te komen want er moeten nodig wat blazen geleegd worden, zo ook de mijne. We stoppen voor een grote bocht, naast een mooie hoge berg stenen. De dames in het gezelschap dachten een mooi plekje gevonden te hebben achter die berg……..echter vanuit de bocht was er een prima uitzicht van alle voetgangers langs de weg op de rij blote billen. Toch maar niet doen dus. Dan maar op zoek naar een andere plek. Ik zie een stukje naar beneden een mooi plekje en loop er op mijn sandalen heen. En dan gebeurd het ! Plotseling schuif ik onderuit, rol zo het talud af en kom tot stilstand op een grote kei. Door de grote klap wordt alle lucht uit mijn longen geperst en lig ik piepend en happend naar adem op de grond. Een medereizigster komt voorzichtig naar me toegeschoven en wil me rechtop helpen. Ik kan echter geen lucht krijgen,laat staan iets zeggen en ik wil dat ze me even laat liggen zodat ik mijn ademhaling op orde krijg. Wat een schrik. Er gaat van alles door je hoofd op een dergelijk moment. Heb ik niets gebroken, kan ik alles nog bewegen en shit dat dit moet gebeuren in een land als Ethiopië.

Ik krijg mijn ademhaling weer onder controle en ga voorzichtig zitten en daarna staan. Ik realiseer me dat ik nog steeds moet plassen. Toch maar even doen, moeizaam dat wel. Alles doet me zeer, maar vooral mijn borstkast. Ik ben blij dat ik vaak reis met een klein kussentje. Dat komt nu heel erg goed uit. Geklemd tegen mijn zijde, rechtop zittend en meebewegen met alle bewegingen van de bus probeer ik zo goed en zo kwaad de rit uit te zingen. Zal blij zijn als we in Lailibela zijn.

Na een nacht in rechtopzittende positie geslapen te hebben zie ik pas hoe ik er uit zie. Mijn hele rechterflank ziet bont en blauw. De pijn onderdruk ik met pijnstillers en ik probeer toch zoveel mogelijk te bewegen. Lachen en hoesten zit er even niet in. Als ik alles aftast blijk ik op drie plaatsen mijn ribben te voelen schuifen. Dus toch gebroken ! Niets aan te doen, alleen maar pijnstillers en de tijd zal alles verder moeten helen.

En dan komt de grote vraag; reis ik verder met de groep of moet ik terug naar Addis Abeba ?
Ik ben zelf verpleegkundige, weet waar ik op moet letten en heb genoeg pijnstillers bij me om een olifant plat te leggen, dus ik kies er voor om door te reizen. Ik heb me er te lang op verheugd om deze reis te maken en ik wil dat festival en de stammen in het Zuiden zien, maar oh wee een makkelijke reis was het niet. Toch heb ik ondanks de ongemakken, pijn en blauwe plekken genoten ! Ik kan alleen pas naderhand vaststellen dat ik geluk heb gehad. Het had ook anders kunnen verlopen. Verder natuurlijk een wijze les geleerd; nooit in haast, op sandalen, een gravelberg aflopen. Altijd genoeg pijnstillers meenemen en ik blijf mijn kussentje meenemen op reis, je weet maar nooit waar die goed voor is :-))))