Safari belevenis Botswana
Botswana
Afrika
Jeannette67
Safari belevenis Botswana
Op een bloedheet Kasane airport lopen we richting de Cessna die ons naar de Okavango delta gaat vliegen.
Piloot Evin schudt ons de handen en wijst ons naar het trapje waar we het vliegtuigje in kunnen klauteren.
Pfff het is toch wel erg klein; ik voel een kriebel in mijn maag opkomen als de propellers gaan draaien. We zitten direct achter de stoel van de piloot.
De lucht boven de baan trilt door de hitte; ik zie het einde van de baan niet maar de piloot vast wel, vertel ik mezelf geruststellend. Als we opstijgen staat het zweet me toch in de handen.
Ik heb nooit vliegangst gehad maar dit is toch wel even een ander gevoel dan in een groot vliegtuig. Er is geen co-piloot…wat als…..Ik let goed op de handelingen van Evin. Zou ik het vliegtuig in de lucht kunnen houden als hij een hartaanval krijgt?
Belachelijk, ik moet echt hard om mezelf lachen. Te veel films gekeken misschien?
Het uitzicht is prachtig. Smalle riviertjes glinsteren als zilveren linten met groene randjes in een verder dor landschap. Tientallen olifanten lopen in een ordentelijke rij naar een waterhole en een kudde wildebeesten laat een flinke stofwolk achter als ze verschrikt wegrennen. Door de hitte vormen zich ook diverse windhozen en dat zorgt ervoor dat er veel turbulentie is. Dan zwenkt het vliegtuigje plots naar links om de eerste landing in te zetten. De eerste? Het blijkt een veredelde busreis te zijn! Op weg naar onze eindbestemming zal de Cessna maar liefst 4 maal landen om passagiers af te zetten en op te halen.
Ik kijk naar mijn man en zie zweetdruppels op zijn voorhoofd parelen. Oh jé! Dit is geen goed teken. Ik voel snel in de zak voor mij. Maar liefst 3 papieren zakjes vind ik daar. Ze zullen er niet voor niets in zitten. Bij de 2e landing ziet hij al zo groen…ik zal de details besparen.
Als we na een lange 1,5 uur eindelijk op onze airstrip landen is er écht geen vuilnisbak te bekennen dus met 3 volle papieren zakjes stappen we wat onbeholpen in de jeep die ons op komt halen.
Bij aankomst in onze prachtige lodge staat het voltallige personeel ons vrolijk toe te zingen maar het enige wat mijn man wil is gaan liggen. Het enige wat ík wil zijn de papieren zakjes weggooien. Wat doe ik daarna? Er staat een game-drive gepland en ik besluit toch mee te gaan. Mijn man ziek achterlatend (och arm) met een glas cola stap ik in de jeep gewapend met camera en ontmoet 4 ontzettend gezellige Belgen. We hebben een geweldige gamedrive en een leuke klik. Helaas blijkt mijn man toch wat meer onder de leden te hebben dan alleen luchtziekte en de dag er na is hij dus nog niet aanwezig bij de gamedrives.
Uiteraard heb ik er flink de pest in; want ik vind het super vervelend voor hem dat hij dit allemaal moet missen. De Belgen zijn zo ontzettend lief voor me en laten me voortdurend lachen met hun droge humor; ze redden in ieder geval mijn dag. Onze gids Elmo is een tikje té serieus en trekt het zich enorm aan dat mijn man ziek is terwijl hij er natuurlijk niets aan kan doen. De Belgen dollen wat met hem en zeggen dat hij een luipaard moet vinden voor mij, want ze weten inmiddels..dat dat mijn grote wens is. In een eerdere reis naar Zuid-Afrika mochten we geen luipaard spotten en mijn grote hoop is dan ook dat het nu wel gaat lukken.
Alhoewel Elmo erg zijn best doet lukt het niet en op de terugweg naar de lodge voel ik me enigszins teleurgesteld. Net voor we bij de lodge aankomen klinkt er een schel bericht over de radio. Ik versta er niets van maar Elmo draait als een wildebeest de jeep om en raced over de hobbelige zandweg wederom richting Moremi Game Reserve. Het gonst van opwinding in de jeep als we na een dollemansrit van een half uur stoppen onder een verdorde boom. Daar ligt ze dan, mijn droomluipaardje. Gracieus staat ze op en loopt soepeltjes op en neer. Ze kijkt me recht aan in de lens en ik merk dat er tranen prikken in mijn ogen. Wat is dit mooi! Blij als een kind laat ik eenmaal terug in de lodge, de foto’s zien aan mijn man. Hij is gelukkig weer wat opgeknapt en erg blij voor me, die lieve schat. Als we ’s avonds met de Belgen bij het kampvuur zitten, elkaar vertellen over bijzondere reiservaringen en luisteren naar het luide gebrul van een leeuw in de verte en het gesnuif van hippo’s dichtbij...., dan weet ik dat ik gewoon verliefd ben op Afrika.
Foto's
