We zijn op bezoek in een Peuldorp.
Meer dan een eeuw geleden vestigden de Peul zich in permanente kampen bij de dorpen van de Bariba akkerbouwers.
Ze leefden van de opbrengst van de melk,maar kregen ook land om zelf wat te verbouwen.
In de droge tijd ging een deel van de mannen met de kudde naar het zuiden. Enkele melkkoeien bleven thuis.
Aan het begin van het regenseizoen keerden de kuddes terug om in de buurt van het dorp te grazen. Wanneer de akkerbouwers na de regentijd hadden geoogst graasde het vee de stoppelakkers verder af.
De Peul ruilden veeprodukten tegen graan met de boeren. Ook sloten ze zogenaamde herderscontracten af: een akkerbouwer gaf zijn rundvee ter verzorging aan een Peul, de Peul gebruikte de melk van het vee, mocht af en toe een kalf houden of kreeg graan als geschenk bij de geboorte.
Tegenwoordig leeft men nog op dezelfde manier, maar er is wel iets veranderd wat betreft het grondgebruik. Om overbegrazing en uitputting tegen te gaan zijn dorpscomités gevormd van akkerbouwers en veetelers die de directe omgeving beheren.
Dit meisje leeft haar eigen leven; ze gaat waarschijnlijk niet naar school en leert het werk van haar moeder.