Heidi en de steenbokken
Jura Vaudois
Zwitserland
TravelGoom
Heidi en de steenbokken
Ze rolt tegen me aan, verontschuldigend maar met een grote lach. Ik negeer haar even daar mijn camera rond gaat om de steenbokken om ons heen te fotograferen. We zijn ingesloten, durven ons amper te bewegen op haar cameraontwijkende rol na dan.
In de jaren '60 is een kleine groep steenbokken uitgezet in de Zwitserse Jura. Daar hoorden ze eigenlijk van nature maar de mensheid had haar baatzuchtige invloed weer eens laten gelden. Een geslaagd project levert nu een stabiele wilde steenbokken populatie op. De dames, zeg maar de steengeiten, en het kroost, zeg maar kiezelbokjes, leven bij elkaar in een groep. De mannen zwerven ergens anders rond totdat het steenbokkentestosteron weer begint te gieren en het jaarlijkse vruchtbaarheidsfeest kan beginnen.
Ik lig in het hoge gras, op een hobbelige Juraheuvelflank. Omringd door een groep van zo'n dertig steenbokken, mama's met kids in dit geval en heb zojuist de tip gekregen vooral te blijven zitten en niet teveel te bewegen. Dan kan het zomaar zijn dat de steenbokken dichtbij komen omdat ze van nature niet veel angst voor mensen hebben. En dat klopt, 30cm lange punthorens grazen nu oplettend enkele meters voor me in het gras. Ik durf niet eens te bewegen daar de leidster van de groep op dezelfde afstand achter me staat te fluiten. Dat doet ze met de poten breed en de kop rechtop als een generaal die zijn troepen bewaakt. Het fluiten door de neus als signaal naar de groep om attent te blijven. Een signaal naar mij om vooral te blijven zitten zodat het steenbokkengraasuitje niet verstoord gaat worden. Naast me krabbelt iemand na haar rol weer overeind en vertelt me dat er verderop een zoutblok ligt. Daar zullen de steenbokken uiteindelijk naartoe gaan vlak voordat het donker wordt. Ben ik blij dat de schemering zojuist is begonnen anders had ik hier een hele dag gezeten.
Okay, wie rolt er dan zomaar tegen me aan zult u ongetwijfeld al gedacht hebben. Nou om eerlijk te zeggen ken ik haar niet. Wat ik wel weet is dat ze naar me stond te zwaaien toen ik op de gevaarlijk rand van de Creux du Van, een indrukwekkende canyon in de Zwitserse Jura, mijn foto's stond te maken. Het licht was lastig en ik was op zoek naar een betere fotoplek toen ik haar op 100 meter onder een boom zag staan met de wijsvingers als horens boven haar hoofd afgewisseld met de zwaaiende arm. Soms begrijp ik dingen best snel en in dit geval dat er iets met beesten was. Gehoorzaam dus maar haar kant op gelopen en nu zit ze dus met een zachte schaterlach, want ja de steenbokken, naast me.
Ze vertelt dat ze hier elke avond komt omdat ze weet dat in deze tijd van het jaar (september) de steenbokken deze kant van de Juraheuvels opzoeken. Ze noemt de leidster en het enige mannelijke dier, waarschijnlijk onvruchtbaar, zelfs bij naam. Die namen ben ik alweer kwijt maar het tekent haar betrokkenheid bij deze bokkengroep. Terwijl de steenbokken langzaam hogerop klimmen leer ik over het natuurbeheer in de Jura en haar voormalige rol daar in als communicatie-expert.
'Ik kom hier al bijna 40 jaar', vertelt ze vol trots terwijl ze wijst naar de jongste bokken die ons nu passeren. We staan op want het wordt koud en de volle maan begint meer licht te geven dan de zon. De steenbokken hebben het zoutblok gevonden met de leidster voorop. We hebben bijna twee uur in het gras gezeten en ik heb me geen moment verveeld. Het gezelschap van de onbekende dame en de steenbokken was aangenaam. Ik moet nog een klein uur terug lopen naar de auto en wil daar graag voor het donker zijn mede daar het pad langs de afgrond van de Creux du Van gaat.
Ik schud haar hand en dank haar terwijl ik mijn naam nog even zeg.
'Noem mij maar Heidi', lacht ze als ik wegloop. En 'ik wordt overmorgen 83 jaar', voegt ze in haar Engels met Duits-accent toe. Ik kijk om en zie dat ze geniet van mijn verbazing. 'Dan was ik Peter' kan ik enkel als voorspelbaar grapje uitbrengen. Ben benieuwd of ze nog even door het gras gaat rollen.
Foto's
