Zwitserland - naar de berghut in Matt
Zwitserland
Europa
AnneKetelaars
Zwitserland - naar de berghut in Matt
Er zijn van die plekken op aarde die je niet kunt boeken bij een reisbureau of aan kunt klikken op internet om er je volgende bestemming van te maken. Nee er zijn plekken, waar je alleen naartoe kunt omdat je uitgenodigd bent die speciale plek voor eventjes te delen.
Peter en ik hadden het geluk twee weken geleden mee te mogen naar de berghut in Matt van de familie van Devi en Ezra. Zij runnen samen het zeer speciale Synergy Village in Feldbach, Zwitserland waar we eind maart van dit jaar zijn geweest en waarover ik eerder al schreef. Peter’s oud-collega en vriend, Juan Carlos en zijn vriendin Devi nodigde ons toen uit nog eens terug te komen naar Synergy Village en als het begaanbaar was konden we dan ook naar de berghut.
Zo gezegd, zo gedaan. Bepakt en bezakt stonden we dan op zaterdag in de vroege avond onderaan de berg waar de berghut op te vinden was. Behalve onze gastheren en vrouw hadden ook een aantal vrijwilligers van Synergy Village zich aangesloten bij het reisgezelschap van in totaal 9 personen. Een behoorlijke rugzak per persoon was nodig om al het eten en drinken, een slaapzak, kussen, wat kleding en toiletartikelen mee naar boven te krijgen.
Het was mij inmiddels opgevallen dat bijna alle vrijwilligers bergschoenen droegen. Aangezien we geen berg gingen beklimmen hadden Peter en ik niet geïnvesteerd in ander schoeisel, want met sportschoenen moest dat ook vast lukken... ;)
Ik zag een mooi glooiend pad voor me met kiezels, dat konden we wel aan voor 50 minuten. Iets te optimistisch, want dat was niet het pad naar de berghut, dat bleek al snel een steile, ongelijke en behoorlijk uitdagende versie te zijn van het pad dat ik eerder zag. Met zeg maar gerust geen conditie, geen ervaring op het gebied van hiken (want dat waren we aan het doen, volgens de vrijwilligers) en waardeloze schoenen voor dit soort tochten, waren we blij, opgelucht en uiteindelijk ook wel een beetje trots toen we bij de berghut aangekomen waren.
Het was al donker tegen de tijd dat we arriveerden, maar dat het een idyllische plek was, kon je er nog steeds goed uit opmaken. Er waren twee hutten, een ruime hut waar je makkelijk met zeven personen kon overnachten met daaraan vast de stal voor het vee. De tweede hut bestond uit de knusse keuken en eethoek. Er is geen elektriciteit of gas aanwezig in de hut, wel is er een privé watervoorziening aangelegd vanuit de bergen. Behoorlijk back-to-basic, maar dat is ook wel eens goed en prettig om te ervaren ;)
De mannen zorgden voor hout en vuur en een tijdje later zaten we rond een kampvuur te bbq’en.
De volgende ochtend was ik vroeg wakker en ging ik erop uit met mijn camera. Behoorlijk in mijn nopjes met de fantastische plek waar we mochten verblijven.
Na het ontbijt maakten we ons klaar voor een volgende (kortere) tocht naar de waterval. Als je wilt kunt je daar een douche nemen. Minpuntje is dat je alleen kunt kiezen voor de stand ijskoud-bergwater. Zelf was ik er comfortabeler mee naar de waterval te kijken en een beetje langs de bergrivier te klauteren. Toen we weer terug gingen naar de berghut bleek overduidelijk dat sportschoenen niet geschikt zijn voor de bergen rondom Matt.
Ik ben een aantal keer onderuit gegaan, de eerste twee keer kon ik erom lachen, de derde keer was al minder prettig en de vierde keer mocht ik van enorm veel geluk spreken dat ik twee haffels gras beet had gepakt, die ervoor zorgde dat ik niet nog verder naar beneden gleed.
Al met al zag ik de tocht naar beneden die we later die middag moesten maken helemaal niet meer zitten, wetende dat dat stuk steiler was dan het zojuist volbrachte stuk naar de waterval.
Maar goed eerst tijd voor lunch en daarna wat relaxen voordat we op zouden ruimen en terug naar het dal gingen.
Tijdens het opruimen bleek de uitdaging groter te worden, want het begon te regenen (dat was eigenlijk pas voor de avond voorspeld..) Dat opruimen werd nu echt tempo maken, want hoe natter het pad werd, hoe gevaarlijker het zou worden…
Nu was ik enorm blij met de plastic regenponcho’s die ik voor de zekerheid ingepakt had. Mijn rugzak, ikzelf (tot mijn knieën) en ook nog mijn hoedje op mijn hoofd waren prima beschermd tegen de regen, erg ruim en handig die noodponcho’s (was meteen fan :P).
Hoe blij ik ook was met de poncho, even later vertrok ik toch met de nodige kilo’s lood in mijn schoenen naar beneden. Bang om te vallen en nog banger om daarbij iemand in mijn val mee te nemen, hield ik veel afstand van mijn voorgangers en ging ik op z’n elfendertigst naar beneden. Stapje voor stapje, stukje voor stukje, terug naar de auto.
Toen ik mijn rugzak afdeed en in de auto legde, was ik enorm blij en opgelucht (van binnen, want ik geloof niet dat er bij mij meer dan een schamel glimlachje vanaf kon op dat moment…) dat we zonder kleerscheuren of valpartijen beneden waren gekomen. Ik mompelde dat ik nog liever drie keer naar boven was gelopen dan nog één keer naar beneden.
Op de terugweg viel de regen pas echt met bakken uit de lucht en was het maar goed dat we dat opruimen in de hoogste versnelling hadden gedaan.
Tijdens de autorit staar ik op een bepaald moment uit het raam en speel ik de afgelopen 24 uur voor mezelf nog eens in fast forward af. Ondanks de barre wandeltocht, was het een fantastisch mooie plek om te zijn. Je kunt er heerlijk tot rust komen, één zijn met de natuur en behoorlijk back-to-basic gaan. En wat waren we met een geweldig gezelschap!
Een extreem unieke bestemming, besef ik me, aangezien dat gezelschap vermoedelijk de enige mensen zullen zijn die ik ken die ook op die plek zijn geweest, nu die alleen op uitnodiging bereikbaar is…
Foto's
