Gewoon stom!

Door: Fransvdg

Geplaatst op Jan 25, 2013

Het decemberthema voor blogs was “pech.” Toen dacht ik er al aan om dit verhaal te schrijven. Maar eerlijk gezegd gaat mijn verhaal over een stommiteit van mezelf. En dat is toch echt wat anders dan pech…..Laat ik mijn biecht maar beginnen:
In de krokusvakantie van 2004 (eind februari / begin maart) maakte ik die week een prachtige treinreis door Zwitserland. Eerst naar Basel, dan langs de Jura naar Genève, vervolgens met de Glacier Expres naar Chur, van daaruit met de Bernina Expres naar het Italiaanse stadje Tirano, en weer terug via Chur naar Basel. Ik kan beslist reclame maken voor deze rondrit. Het landschap onderweg was echt prachtig!

Ik was ook flink onder de indruk van het Zwitserse spoorwegnet: prachtige bruggen en viaducten, indrukwekkende tunnels en soms reed je door gangen van metershoge sneeuw. En dat allemaal zonder vertraging. Daar kun je als Nederlander jaloers op worden…

Maar nu dus de stommiteit. Terug op station Basel besloot ik om mijn laatste Zwitserse franken in het station op te maken aan wat eet- en drinkwerk, voor onderweg naar huis. Ik had een grote weekendtas bij me en mijn rugzak. Mijn gekochte boodschappen kreeg ik in plastic zakken mee.
En daar ging het fout. Met mijn handen vol aan fourage heb ik dus mijn weekendtas ergens in een supermarkt laten staan, waarschijnlijk bij het afwegen van fruit. Ik merkte het toen ik in de trein naar Amsterdam terug stapte. Ja, en toen was het dus te laat om de tas nog op te halen…….

Dat was echt balen! Wat nu? Via Internet vond ik de website van de Fundzentrale van de SBB (het kantoor “Gevonden voorwerpen” van de Zwitserse Spoorwegen.) Vrij snel kwam er een mailtje terug: “Wir haben Ihr Gepäck leider noch nicht gefunden.” Maar, stond er ook, ze zouden gaan zoeken.
Ik hield dus hoop.

Eind maart had ik nog niets gehoord. Dus ik waagde er een nieuw mailtje aan. Wederom kwam er vrij snel een vriendelijk antwoord: “Wir haben Ihr Gepäck leider noch nicht gefunden.”
Op mijn werk werd er intussen smakelijk gelachen om mijn verhaal: “Joh, ze hebben die tas laten knallen. Ze dachten natuurlijk dat er een bom in zat.” Daar werd ik niet echt vrolijker van en geleidelijk aan ging ik over tot het vervangen van een aantal zaken die ik toch wel terug wilde hebben.

To mijn grote vreugde kwam er eind april een mailtje. De tas was gevonden. Hieperdiepiep!
Als ik 45 Zwitserse Franken over kon maken, stuurde de Fundzentrale mijn tas naar Nederland.
Dat deed ik natuurlijk zo snel mogelijk. Op mijn werk kwamen er nu weer andere vrolijke opmerkingen, zoals: “Joh, ze sturen gewoon een tas met oude kranten…”

Maar nee hoor, half mei (na ruim twee maanden) kon ik mijn tas op een postkantoor in Alkmaar ophalen. En alles zat er nog keurig in. Je snapt dat ik erg blij was. Daarom wilde ik in mijn beste Duits een mailtje sturen om te bedanken voor de goede zorgen. Met behulp van het woordenboek lukte dat. En enkele dagen later kwam er ook weer antwoord uit Zwitserland: “Wir haben Ihr Gepäck leider noch nicht gefunden……..” Mijn hoop in bange dagen was dus een automatisch antwoord geweest.