Cecilia
Norrland
Zweden
Hillebrand
Cecilia
Midden in de nacht komt ze langs. Ik zit in mijn huisje rustig wat foto’s te bekijken die ik eerder die dag gemaakt heb van Rendieren. Als behang heb ik de tv aanstaan. Een of ander Zweeds programma. Het heeft niet mijn aandacht, maar het geluid vult de stilte. De stilte die ik buiten in de natuur heerlijk vind, maar zodra ik binnen ben en met thuis gesproken heb toch wel heel stil vind. Deze stilte wordt doorbroken door een luid gebrom dat ik herkende als dat van een brommer, maar brommers heb je niet in Norrland.....Vreemd. Wat is het dan? Ik heb eigenlijk geen zin om het te gaan bekijken. Buiten vriest het 35 graden en binnen is het warm. Dan hoor ik getoeter. Dat is toch wel heel raar. Ik besluit toch mijn jas, muts en handschoenen aan te trekken om even poolshoogte te nemen. Een stap buiten de deur en mijn wenkbrauwen en neusharen zijn bevroren. Brrrrr.. Koud. Dan hoor ik een vrolijk “Hej”. Het is Cecilia.
Ik heb Cecilia leren kennen via mijn gids Matti van Jokkmokk Guiderna. Hij heeft me drie dagen heeft meegenomen door de wildernis van Lapland. We hebben een prachtige sledehondentocht door Tarrekaisen gemaakt. Matti had Cecilia verteld dat ik een Nederlandse fotograaf ben en nog een paar dagen in Jokkmokk zou blijven. Cecilia heeft haar eigen bedrijfje in Jokkmokk; “Illua”. Ze verhuurt Iglo’s en een sauna. Deze staan midden op het meer ”Lille Skabram” . Dit is ook de omgeving de Hel van ’63 is opgenomen. Een prachtige locatie. Naast de verhuur van de iglo’s organiseert ze ook skitochten door de regio.
Afijn, Cecilia staat voor de deur met een vreselijk herriemakende snowmobiel. “Are you coming with me?” is wat ze vraagt? Tja, en wat moet je dan zeggen als Fries tegen een schone Zweedse? Dus...., ik weet wat de bedoeling is en pak mijn spullen en stap bij haar achter op het snowmobiel. En daar gaan we. Midden in de nacht me z’n tweeën over de Zweedse meren op weg naar haar Iglo dorp. Ze weet de weg als geen ander en we razen door de nacht. Ik hou haar stevig vast.
Eerder die dag had ik al foto’s gemaakt van haar Iglo’s terwijl ze “hoog” bezoek had van de het Jokkmokkse gemeente bestuur. Voor haar was het heel belangrijk om een paar goede foto’s te hebben van die bijeenkomst, Ze wil deze foto’s gebruiken voor media uitingen, zodat ze met het bezoek van het gemeentebestuur er commercieel ook iets mee kan. Die reportage heb ik voor haar gemaakt, maar als tegenprestatie had ik haar gevraagd om ook een keer midden in de nacht naar het dorp te gaan om daar foto’s van de iglo’s te maken. Ik hoopte natuurlijk op noorderlicht, maar helaas zaten de Zweedse weergoden niet mee. Wat ik eerder die week zag op het ijs van Lille Skabram was er nu niet. Geen noorderlicht ☹. Gelukkig had ze aan alles gedacht. Waxinelichtjes geven een helder licht en sfeer aan de iglo’s. Prachtig! Een paar uurtjes later brommen we rustig terug over het ijs. Haar hondje heeft het hoogste woord. Het is koud, maar ik heb het warm. Wat een ervaring om dit zo mee te mogen maken!
Foto's
