Ik keek mijn ogen uit in Abisko National Park in Zweeds lapland. Nog nooit eerder had ik een zo'n verlaten landschap om mijn heen gezien dat zo wit was als hier in Zweden. Alles wat wit, het water in de rivier was grotendeels bevroren. Verderop zat ik een ijzeren brug die mij deed denken aan een schommelbrug in een speeltuin. Even later stond ik op de brug en schommelde ik op en neer. Onder mijn zag ik door de spleten door het ijs. Rechts en links van mij zag ik een sneeuwlandschap vol sparren dat oneindig door leek te lopen. Het was begin december. Half tien werd het in Lapland licht en tegen twee uur 's middags was het weer donker. Het zou niet lang meer duren voordat 24 uur lang donker zou blijven in Lapland. Het landschap gaf mij een ontzettend fijn gevoel. Een gevoel van vrijheid. De kou, het was minimaal -15, probeerde ik even te vergeten om de genieten van de vrijheid.
